[Daisy7]

- Przeważnie są to Pokemony typu mrocznego. Na przykład Houndoomy, które kiedyś kręciły się po lasach niedaleko domu moich dziadków. Bałam się wychodzić wieczorami na dwór, bo mój głupi starszy brat straszył mnie, że mnie porwą! - jęknęła. - Ale są też niemroczne, których nie lubię. Na przykład taki fioletowy glut, którego nazwy nie pamiętam albo Trubbish. Wiedziałaś, że on powstaje z odpadków i śmieci? Obrzydliwe. Musi okropnie śmierdzieć, prawda? A ty jakich Pokemonów nie lubisz?

[REKLAMA]

[Lu]

- Jak tak je opisujesz to naprawdę wydają się straszne - odpowiedziałam dziewczynce, nie chcąc się jej sprzeciwiać. W sumie te Houndoomy mogły być groźne, jednak te dwa ostatnie co najwyżej obleśne. Chyba, że naprawdę tak obrzydliwie wyglądają... No ale kto tam wie? Na pewno nie ja!
- Tak w ogóle to my się chyba jeszcze nie poznałyśmy. Jestem Caroline - przedstawiłam się dziewczynce, podając jej dłoń. Ciekawe, czy uda mi się od niej czegoś dowiedzieć. - Hm... Nie wiem, czy mogę ci powiedzieć. Umiesz dotrzymywać sekretów?

[Daisy7]

- No i są - potwierdziła dziewczynka głosem pełnym przekonania. - A ja jestem Amelie. Miło mi cię poznać - uśmiechnęła się wesoło, wyciągając rękę, by uścisnąć twoją. - Co chcesz mi powiedzieć? Oczywiście, że umiem dotrzymywać sekretów! Jestem w tym świetna. Mam koleżanki, z którymi wymieniamy się różnymi sekretami i nigdy żadnego nikomu nie zdradziłam. Nawet babci, chociaż ona też jest moją koleżanką i mówimy sobie o wielu rzeczach. A jaki jest ten twój sekret? - zainteresowała się. Przy okazji coraz bardziej upewniasz się w przekonaniu, że mała to typowa gaduła, ale w tym wypadku to może nawet lepiej, niż gdyby miała być cichą, nieśmiałą i nieskorą do rozmów dziewczynką.

[Lu]

Dziewczynka wyglądała na godną zaufania. A nawet gdyby komuś coś powiedziała, to kto by jej uwierzył?
- No dobrze. Tylko pamiętaj, to ma być nasz mały sekret. Nie znam się na tych wszystkich Pokemonach, trenerach, Centrach Pokemon i tych dziwnych kulkach. Wychowałam się gdzieś, gdzie niczego takiego nie było. Nie mam swoich ulubionych Pokemonów i znienawidzonych, a ten mały duszek, który sobie smacznie śpi nie należy do mnie, tylko znalazł mnie w lesie, w którym się obudziłam - wyjaśniłam jej chyba wszystko, co sama wiedziałam. Oby ona kolejna nie wzięła mnie za stukniętą wariatkę.

[Daisy7]

- Serio? Wow, nie wiedziałam, że istnieją takie miejsca, gdzie nie mówi się o Pokemonach ani innych takich rzeczach z nimi związanymi. I w ogóle nie macie tam żadnych stworków? Żyjecie tylko wy, ludzie? Ale to dziwne musi być - skomentowała dziewczynka, która chyba od razu uwierzyła w twoje słowa i wcale nie uważa, że ci odbiło. Jaka miła odmiana, nieprawdaż? - To czemu teraz jesteś tutaj u nas? Pewnie znudziło ci się tamto dziwne miejsce, co? W sumie wcale ci się nie dziwię. Ja sobie nie wyobrażam życie bez Pokemonów. Ej, wiesz co, chciałabyś się dowiedzieć czegoś o tym swoim duszku? Moja babcia ma w torebce pokedex, takie urządzenie do skanowania Pokemonów. Mogę go wziąć po cichu. Potrafię się nim obsługiwać, więc dowiesz się czegoś o swoim koledze. Chcesz?

[Lu]

Amelie od razu mi uwierzyła i nie uważała, że jestem dziwną. Miła odmiana. Polubiłam ją!
- Nie do końca sami. Mamy tam zwierzęta. Niektóre z waszych Pokemonów je przypominają - zachichotałam, widząc zdziwienie dziewczynki. Kiedy poruszyła temat mojego pojawienia się tutaj, przybrałam poważniejszy ton. - Nie wiem, jak się tutaj znalazłam. Miałam wypadek i później obudziłam się w lesie. Ale o tym już wiesz -wytłumaczyłam jej, raz jeszcze się zastanawiając jak się tutaj znalazłam. Z refleksji wyrwała mnie ciekawa propozycja dziewczynki.
- Hm... Nie obudzimy tym kogoś? Bardzo chętnie bym się czegoś dowiedziała o Phantumpie.

[Daisy7]

- Zwierzęta? - powtórzyła zaskoczona dziewczynka. - Coś mi to mówi... chyba... w sumie nie wiem. A może jak miałaś wypadek, to wpadłaś do jakieś magicznego portalu, który przeniósł cię do lasu? Co o tym sądzisz? To byłoby super! - podekscytowała się, a ty zrozumiałaś, że mówi całkiem serio. No cóż, w końcu to dziecko. Zapewne nadal wierzy w Świętego Mikołaja i tego typu sprawy. - Jak chcę, to potrafię poruszać się bezszelestnie! - oznajmiła dumnie, kiedy zapytałaś, czy nie obudzicie przypadkiem nikogo.
Po chwili Amelie była już przy łóżku zajmowanym przez jej babcię pogrążoną w głębokim śnie. Bez problemu wyjęła z jej torebki czerwone, prostokątne urządzenie, a następnie wróciła z nim do ciebie. Usiadła na materacu i zaprezentowała ci przedmiot, który wygląda jak duży, rozsuwany smartfon.

- Widzisz? To jest właśnie pokedex. Ale nie wszystkie tak wyglądają. Jest kilka wersji w zależności od regionu, w którym swój dostaniesz, bo otrzymuje się je od profesorów podczas wyruszenia w podróż. Ten jest typowy dla naszego regionu, czyli Unovy - objaśniła ci dziewczynka, obracając delikatnie urządzenie w rękach. - Wystarczy kliknąć i się uruchamia. Masz tu godzinę, kalendarz i wiele innych funkcji oprócz samego skanowania Pokemonów. Można nawet kupić taki wypasiony, który jednocześnie pełni rolę komórki i możesz z niego dzwonić oraz wysyłać wiadomości tekstowe. Super, co nie? Są też takie z aparatami, dokładnymi mapami regionów i takie tam. Chcesz zobaczyć? - zapytała, wyciągając technologiczne cacuszko ku tobie.

[Lu]

- To całkiem możliwe - kolejny już raz przyznałam dziewczynce rację. Jeżeli jednak jest tak jak mówi, to jakim cudem mam wrócić z powrotem do domu? Nie chciałabym wskakiwać drugi raz pod samochód. Kto wie, gdzie by mnie wyrzuciło tym razem... O ile nie skończyłabym pod kołami samochodu na dobre.
Spojrzałam na przedmiot, który przyniosła Amelie. Ich technologia trochę wyprzedzała naszą, chociaż nadal ją przypominała. - Ile tak właściwie jest tych regionów? - zapytałam zaciekawiona. Już drugi raz słyszę o tych całych regionach...
- No nie wiem... A jeżeli coś się zepsuje? - niepewnie złapałam urządzenie, przyglądając mu się uważnie. Spojrzałam przy okazji, która to już godzina i poprosiłam Amelie, aby pokazała mi, jak dowiedzieć się czegoś o Phantumpie.

[Daisy7]

- Jest ich pięć. Kanto, Johto, Hoenn, Sinnoh, Unova i Kalos - odpowiedziała ci Amelie, wyliczając kolejne nieznane ci nazwy na palcach, lecz coś jej nie pasowało i wypowiedziała je raz jeszcze. - Hmm... Jednak sześć. Ja mieszkam w Unovie, ale byłam kilka razy w Kalos, bo mieszka tam moja ciocia z wujkiem. A mój głupi starszy brat, który podróżuje po świecie jako trener, jest aktualnie w Kanto albo Johto. On to ma fajnie. Może chodzić i zwiedzać wszystko, i nie musi się nikogo słuchać, po prostu robi to, co zechce - westchnęła. - Spokojnie, nic nie zepsujesz. Żeby przeskanować Pokemona wystarczy skierować z niego pokedex i po chwili wyświetli ci się na ekranie skan. Spróbuj sama, to banalne! - zachęciła cię wesoło dziewczynka.
Dosyć niepewnie podniosłaś urządzenie i przekręciłaś je tak, jakby było pilotem, a śpiący Phantump telewizorem, który chcesz włączyć. Nic nie musiałaś nawet klikać, gdyż, tak jak powiedziała młoda, pokedex sam "pobrał" dane na temat namierzone stworka i po chwili ujrzałaś wszystko na drobnym monitorze.

Phantump
Imię: ---

Poziom: 7
Typ:
Ewolucja: Phantump (Pal Pad) -> Trevenant
Ataki: Tackle, Confuse Raz, Astonish, Venom Drench, Pain Split
Charakter i historia Phantump zamieszkiwał las pomiędzy Accumulą a Nuvemą w regionie Unova, gdzie z niewyjaśnionych przyczyn znalazła się Caroline. Pokemon nigdy nie zbliżał się do ludzkich siedlisk, więc bardzo zainteresowała go obecność nastolatki. Kiedy leżała nieprzytomna na polanie, pilnował jej przed drapieżnikami. Z niewiadomych powodów Snow bardzo przypadła mu do gustu, dlatego postanowił jej pomóc odnaleźć jej się w świecie Pokemonów. Maluch jest bardzo nieśmiały, a jedyną osobą, której się nie boi, jest siedemnastoletnia panienka Benett, przy której czuje się bezpieczny. Nie lubi wdawać się w żadne konflikty, lecz kiedy coś zagraża jemu bądź jego przyjaciołom, bez zastanowienia staje do walki. Jest również niezwykle inteligentny, a także wierny, jednakże obydwie te cechy ukazuje jedynie tym, do których pała szczerą przyjaźnią, a ze względu na nieco nieufną naturę duszka, nie tak łatwo się z nim zakumplować.
Umiejętność: Natural Cure - Kiedy Pokemon zostaje wycofany do Pokeballa, wylecza się ze wszystkich zmian statusu.
Trzyma: ---

- To jest właśnie skan - poinformowała cię Amelie, po czym zaczęła wskazywać na poszczególne rubryczki. - Najpierw masz nazwę Pokemon, jego płeć i imię, którego ten nie posiada. Potem obrazek wyglądu. W tej wersji pokedexu jest taki fajny 3D i ruchomy. Dalej typ, ewolucja, czyli w co stworek może się zmienić, jeśli się postara. Niżej są jego ataki, charakter z historią, umiejętność no i czy trzyma przy sobie jakiś specjalny przedmiot. Jak widzisz, skan aktualizuje się bardzo szybko, dlatego w historii Phantumpa są już informacje na twój temat. Fajowe, co?

[Lu]

- Kim są i czym zajmują się trenerzy? - wypowiedziałam kolejne nurtujące mnie pytanie. Wszystkie wiadomości wpajałam z trudem, jakby w ogóle do mnie nie docierały. Chyba trudno jest mi się przestawić na te wszystkie nowości.
- Pewnie, choć jest to trochę straszne - skomentowałam ten cały skan w Pokedexie. Zdziwiło mnie, gdy była w nim wzmianka o mnie. Skąd on to wszystko wiedział? Choć nie powiem, bo ucieszyły mnie zdobyte informacje. Duszek polubił mnie, a ja z jakiegoś powodu odwzajemniałam to uczucie. Kolejna rzecz, która mnie zdziwiła, to ta cała ewolucja. Jak to możliwe, że ich organizmy tak szybko się zmieniają? Ludzie także ewoluowali, ale działo się to na przestrzeni wieków, a nie kilku chwil. - Co to za ataki i umiejętności? - miałam nadzieję, że nie zamęczę małej na śmierć, ale chciałam dowiedzieć się jak najwięcej.

[Daisy7]

- Mój brat jest trenerem i ja też chcę być, ale na razie jestem za młoda. Trener to taki człowiek, który wyrusza w podróż po regionach, by złapać jak najwięcej gatunków Pokemonów. Oprócz tego trenuje je i walczy nimi w pojedynkach Pokemon. Są też pojedynki w salach gimnastycznych, gdzie przeciwnikiem jest zawsze lider, czyli taki lepszy trener. Z nim już nie tak łatwo wygrać, ale jeśli ci się to uda, dostaniesz odznakę. A kiedy zdobędziesz wszystkie odznaki z danego regionu, możesz wziąć udział w Lidze Pokemon. Tam to już naprawdę nie ma przelewek, ale największym marzeniem każdego trenera jest zostanie mistrzem Pokemon, a żeby zdobyć ten tytuł, trzeba pokonać elitarną czwórkę i aktualnego mistrza, którzy są w Lidze Pokemon - wyjaśniła ci dziewczynka. Mówiła o tym z prawdziwą pasją i zafascynowaniem. - Ataki to... no ataki, jakich może użyć Pokemon. Nimi walczy, a im ma ich więcej, tym można tworzyć lepsze i ciekawsze taktyki w pojedynkach. Głównie Pokemony zdobywają nowe ataki, kiedy zwiększa się ich poziom, chociaż są też inne sposoby. A umiejętność to taki... hm... nie wie, jak to nazwać, ale też przydaje się w walce. Każdy stworek ma jedną od urodzenia i nie da się jej zmienić czy usunąć. To taka jakby wrodzona zdolność. Wiesz co, zrobiłam się śpiąca, więc chyba już pójdę do swojego łóżka. Jak chcesz, to możemy jeszcze pogadać rano - oznajmiła, pocierając oczka.

[Lu]

Słuchałam dziewczynki z ogromną ciekawością. Życie trenera musi być naprawdę ekscytujące, skoro nawet tak mała dziewczynka chce nim zostać. Kiedy ja miałam tyle lat, co ona to, hm... chciałam zostać baletnicą? Taaak...
- Widzę, że naprawdę ci się to podoba. Trzymam za ciebie kciuki, Amelie. Kiedyś na pewno zostaniesz Mistrzynią - powiedziałam, uśmiechając się do niej. I nie mówiłam tego tylko, aby dziewczynka zrobiła się czerwona. W końcu nikt nie zajdzie wysoko bez pasji w to, co się robi i zaangażowania. A ona oba te przymioty na pewno posiada. - Jasne. Dziękuję ci za to, że wytłumaczyłaś mi te rzeczy. Pamiętaj, to będzie nasz sekret. Dobranoc - pożegnałam się z dziewczynką, kiedy wspinała się po kolejnych szczebelkach na swoje łóżko. Dowiedziałam się już chyba dość dużo. Może z tą wiedzą teraz nikt nie uzna mnie za wariatkę?

[Daisy7]

Następnego dnia rano miałaś nie lada problem z obudzeniem się. Byłaś zmęczona przez tą nocną rozmowę, jednak gdy przypomniałaś sobie, gdzie się znajdujesz i że nie jest to twoje ciepłe łóżeczko w rodzinnym domu w Cardiff, natychmiast się ożywiłaś. Gdy otworzyłaś oczy, ujrzałaś, że Phantump już nie śpi, lecz lewituje sobie nad tobą. Przekręciwszy się w bok, ujrzałaś cztery puste posłania. Czyżby gdzieś wszystkich wymiotło? Wypełzawszy spod kołdry, stanęłaś na równe nogi i zerknęłaś na materac wyżej. Amelie też nie. Kurczę, a co jeśli razem z babcią opuściły już schronisko? Co prawda kilku podstawowych rzeczy na temat Pokemonów udało ci się dowiedzieć, ale to zapewne nadal kropla w oceanie. Z drobnego szoku połączonego z przerażeniem wyrwał cię duszek, który zaczął trącać twoje ramię.

[Lu]

Zawsze miałam problemy z wstawaniem, ale żeby aż takie? Nikogo w pokoju już nie było, zostałam sama jak palec, nie licząc Phantumpa, który lewitował nade mną. No super! Jeżeli Amelie poszła już sobie z babcią, nie dowiem się niczego więcej. Jeżeli szybko czegoś nie wykombinuję, to może być nie ciekawie...
- Hm... Co jest, Phantump? Chcesz mi coś pokazać? - zapytałam duszka, który uporczywie trącał mnie w ramię, aby zwrócić na siebie moją uwagę. Obudził się wcześniej, więc może wie, gdzie znajduje się Amelie? Przy okazji sprawdzam godzinę w telefonie. Ile to ja zaspałam...?

[Daisy7]

Telefon wskazuje godziną 8:45. Toż to wcześnie. Bywało, że budziłaś się w południe. Phantump kiwnął twierdząc łebkiem na pytanie, czy chce ci coś pokazać. Zarzuciłaś więc szybko bluzę i naciągnęłaś spodnie, żeby nie paradować tak w piżamie, a następnie wyszłaś z pokoju, kierując się za lewitującym pieńkiem. Stworek zaprowadził cię na dół do recepcji, gdzie wczoraj rozmawiałaś z kolesiem zawalonym stertą papierów. Jest tu całkiem sporo ludzi, ale po chwili rozglądania się po ich twarzach, ujrzałaś, że na jednym z krzesełek siedzi Amelie, machając radośnie nóżkami, które nie dosięgają do podłogi.