[Lu]

Powitał mnie mężczyzna zawalony robotą papierkową. Wszystko zwięźle mi wyjaśnił, nawet nie odrywając oczu znad swojej pracy. Szczerze powiedziawszy miałam nadzieję na jakiś pokój jedno- lub dwuosobowy, ale skoro wszystko jest za darmo, to nie mam na co narzekać. Miałam już udać się na pierwsze piętro w poszukiwaniu wolnego pokoju, jednak przypomniałam sobie o czymś dość istotnym.
- Mogłabym się jeszcze dowiedzieć, gdzie wydawane są posiłki? - zapytałam, łapiąc się za brzuch. Przydałoby się coś zjeść, bo nawet nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałam coś w ustach do jedzenia.

[REKLAMA]

[Daisy7]

- Tam. Te dwuskrzydłowe drzwi po prawo - odpowiedział, wskazując głową na prawo, gdzie rzeczywiście ujrzałaś żółte, trochę już brudnawe drzwi z okrągłymi szybkami u góry.
Jako, że brzuch burknął ci dosyć głośno, kiedy się za niego załapałaś, postanowiłaś najpierw wrzucić coś na ząb, a dopiero potem zająć się szukaniem pokoju z jakimś wolnym łóżkiem. Wraz z duszkiem udałaś się na stołówkę. Wygląda jak typowy bar mleczny. Kwadratowe stoliki okryte kraciastymi foliami z kompletem czterech krzeseł przy każdym. Ustawione są dosyć blisko siebie, ale ku twej uciesze dostrzegłaś jeden bardziej na odludziu w kącie, przy którym jeszcze nikt nie usiadł. Tuż nad nim wisi tablica, taka jak w szkołach, gdzie napisano dzisiejszy jadłospis. Wynika z niego, że o tej godzinie wydają kolacje. Do wyboru masz parówki z bułką posmarowaną masłem, kanapki z dżemem truskawkowym lub płatki zbożowe na mleku. Do każdego posiłku dają również darmową herbatę. Po posiłek należy zgłosić się do okienka przy jednej ze ścian, natomiast po skonsumowaniu go naczynia odnosi się do innego okienka. Nie trudno odszukać owe miejsce, gdzie wydają jedzenie, ponieważ stoi tam kolejka złożona z ośmiu ludzi. Ogólnie wszyscy wyglądają normalnie, jednak dostrzegłaś, że większość z nich ma przy paskach przyczepione kulki wielkości piłki do tenisa, przeważnie biało-czerwone, ale mignęła ci też jakaś fioletowa albo niebieska. O ile dobrze pamiętasz, w tym całym Centrum Pokemon grupka nastolatków też coś takiego posiadała.

[Lu]

Kiedy mężczyzna powiedział mi, którędy do stołówki, od razu udałam się w jej kierunku. Na pusty brzuch nie będę przecież szukała pokoju. Kiedy otworzyłam drzwi, pomieszczenie wyglądało w miarę normalnie. Prawie tak, jak stołówka w mojej szkole, tylko ta była mniejsza. Prześledziłam jadłospis na dziś wieczór i postanowiłam zadowolić się płatkami zbożowymi z mlekiem. To właśnie na nie miałam ochotę. Kiedy nastąpiła moja kolej na odebranie posiłku, wzięłam tackę (wcześniej dziękując) i ruszyłam w stronę stolika, który wcześniej sobie upatrzyłam.
- Ty raczej nie będziesz nic jadł? - spytałam się duszka, który nadal ze mną był. Zastanawiające było to, czy duchy muszą jeść, czy też nie. Jedząc posiłek, przyglądałam sie innym osobom, które miały przy sobie te dziwne kulki. Jakaś nowa moda? Ciekawe, co też to może być.

[Daisy7]

Phantump spojrzał na ciebie, a następnie zbliżył się do twojej miski pełnej płatków z mlekiem. Chociaż wyglądało, jakby się tylko nad nią nachylał, tak naprawdę wypił trochę białego płynu, ponieważ kiedy odsunął się na wcześniejsze miejsce, poziom mleka w misce był niższy niż przedtem. Interesujące. Odnośnie mleka to warto dodać, że chociaż smakuje podobnie jak to, które znasz, tutejsze bije twoje na głowę. Czyżby mieli jakieś super krowy? Kiedy konsumowałaś kolację, zadowalając tym samym swój wygłodniały żołądek, do twojego stolika dosiadły się dwie dziewczyny mniej więcej w twoim wieku. Również przyszły tu coś zjeść, ale oprócz pożywiania się, zaczęły także rozmawiać między sobą. Chcąc, nie chcąc, słyszałaś cały przebieg pogawędki, a brzmiał on następująco:
- Widziałaś promocję w markecie? Kupując osiem pokeballi, dziewiąty dostajesz gratis! - powiedziała podekscytowana blondyna, która pochłania swoje kanapki, jakby nie jadła co najmniej miesiąc.
- Tak, widziałam na szyldzie. Mimo wszystko mogli dać trzy w cenie dwóch, a nie dziewięć za cenę ośmiu. Wątpię, żeby dużo na tym zarobili - odpowiedziała brunetka o jasnobrązowej karnacji.
- E tam, nie znasz się. Ludzie połaszą się na wszystko, co oznaczono jako "promocja" albo "wyprzedaż. W ogóle muszę ci się pochwalić nowym nabytkiem, ale to dopiero jak pójdziemy do pokoju.
- Pewnie masz rację. Masz nowego Pokemona?! Serio? Weź mi coś zdradź, błagam.
- Hehe, wiedziałam, że to cie zainteresuje. No cóż... Ma typ lodowy i posiada jedno stadium ewolucji. Póki co ma dopiero poziom piąty, ale zna już kilka podstawowych ataków.
- Brzmi super! Chodźmy, muszę go zobaczyć! - zapiszczała ciemnoskóra, po czym gwałtownie wstała i pociągnęła za sobą swoją koleżankę, przez co znów zostałaś sama przy stoliku (nie licząc duszka). Zapewne po tym, co usłyszałaś, nasuwa ci się jedno rzeczowe pytanie. O czym te laski, do cholery, gadały?

[Lu]

Zdziwiłam się, gdy duszek upił z mojej miski mleka i to nie przeleciało przez niego na wylot. To znaczy, że musiał być żywym organizmem z układem pokarmowym i tak dalej. Trochę straszne, ale i fascynujące. Zaśmiałam się na ten widok, mówiąc przy tym "Smacznego". Wracając do posiłku, to był naprawdę pyszny. Chyba jeszcze nigdy nie piłam tak dobrego mleka!
Kiedy dosiadły się do mnie jakieś dwie dziewczyny, słuchałam, o czym rozmawiały. Nie to, żebym podsłuchiwała, po prostu nie dało się nie słyszeć tego, o czym mówiły. Przecież siedziały przy moim stoliku. Miałam się już ich spytać, o czym one do cholery bredziły, ale nie chciałam wyjść na niegrzeczną, wtrącając się w środek ich rozmowy. Na szczęście obie szybko poszły, a ja mogłam w spokoju dokończyć posiłek.
- Słyszałeś, o czym one rozmawiały? - spytałam się duszka, idąc z tacką do okienka, w którym oddawało się puste naczynia. Czas iść poszukać pokoju i trochę doprowadzić się do porządku. Przy okazji sprawdzam czas na komórce.

[Daisy7]

Duszek kiwnął główką potakująco, jednak w przeciwieństwie do ciebie nie wygląda na zaskoczonego tą rozmową, więc chyba tylko ty jesteś taka nieogarnięta w tutejszych sprawach. Po odstawieniu naczyń i udaniu się na pierwsze piętro, ruszyłaś wzdłuż korytarza, zaglądając po drodze do uchylonych pokoi. Dosyć szybko udało ci się znaleźć sześcioosobowy pokój, w którym póki co zajęte są tylko trzy z pośród sześciu posłań. Są to łóżka piętrowe, więc dodatkowo możesz wybrać, czy wolisz spać na górze czy na dole. Nie czas jednak na takie przyziemne sprawy, kiedy po sypialni biegają kolejne nieznane ci stworki. Jeden wyglądem przypomina coś pomiędzy wiewiórką, chomikiem a surykatką z przerażającymi czerwonymi oczami, natomiast drugi niebieską kaczkę. Jak mogłaś się spodziewać, żadna z trójki kobiet, które się tu znajdują, nie reaguje na harce maluchów.
- Hej! - zawołała do ciebie jedna z babek mająca na oko trochę ponad dwadzieścia lat. - Śmiało, wchodź, nie zrobią krzywdy twojemu Phantumpowi - dodała, zapewne stwierdzając, że stanęłaś w drzwiach, bo obawiasz się o towarzyszącego ci latającego pieńka, no bo chyba to jego nieznajoma nazwała Phantumpem czy jakoś tak, prawda?

[Lu]

Kiedy znalazłam pokój, w którym była wolna jeszcze połowa łóżek, postanowiłam w nim zostać. Jednak już na samym progu napotkałam przeszkodę. Po całym pomieszczeniu ganiały się kaczka i jakaś dziwna surykatka. Te również wyglądały dziwnie i niecodziennie, jak ten stwór w Centrum Pokemon. Przez chwilę wahałam się, czy wejść do pokoju, czy znaleźć sobie inny, jednak z rozmyśleń wyrwała mnie jakaś dziewczyna, która zarezerwowała sobie jedno z sześciu łóżek.
- Phantumpowi? Nie nazywałam go tak. I nie należy on do mnie - wyjaśniłam, bulwersując się na to, jak dziewczyny traktują te stworzenia tak przedmiotowo. Nie, żebym rozumiała też, o czym one mówiły. Postanowiłam jednak wejść do środka, uważając na zwierzęta ganiające się po podłodze i usiadłam na jednym z wolnych łóżek, tym na dole.

[Daisy7]

- Eee... Chodziło mi o nazwę gatunku. Wybacz, nie wiedziałam. Uznałam, że skoro ci towarzyszy, to twój Pokemon - odpowiedziała kobieta zaskoczona twoim zbulwersowanym tonem, po czym usiadła na zajętym przez siebie łóżku i sięgnęła po jakąś książkę o interesującym tytule "Liderzy i jak ich pokonać".
Ty w tym czasie wybrałaś posłanie dla siebie. Kiedy siedziałaś na łóżku, przyglądając się z ukrycia wszystkim i wszystkiemu dookoła, lewitujący pieniem ułożył się obok ciebie i zmrużył oczy. Chyba zasnął, bo słychać wydobywające się do niego ciche pochrapywanie. Jeszcze chwilę tak odpoczywałaś, próbując zebrać wszystko do kupy, co okazało się niemożliwe, gdy wtem stałaś się świadkiem kolejnego dziwnego zjawiska. Laska, z którą niedawno rozmawiałaś, wyjęła te dwie dziwne czerwono-białe kulki. Kiedy wzięła je do rąk i nacisnęła guzik pośrodku, przedmioty powiększyły się nieco, a następnie wydobyło się z nich jaskrawe czerwone światło, które dosłownie wessało niebieską kaczkę i surykatkę do środka! Potem kulki znów się zmniejszyły, a kobieta przypięła je z powrotem do paska i wróciła do czytania lektury.

[Lu]

Nazwa gatunku? Pokemon? Zaraz, czy ta nazwa nie pojawiła się też w szyldzie tego całego Centrum Pokemon? To wszystko jakoś dziwnie się ze sobą łączy, ale czy potrafię połączyć ze sobą te kawałki?
Kiedy duszek nazwany Phantumpem przez tamtą dziewczynę położył się obok mnie i usnął, uśmiechnęłam sie na ten widok. Postanowiłam spróbować go delikatnie pogłaskać. Skoro on może mnie dotknąć, to ciekawe, czy ja mogę to zrobić jemu. Kolejne wydarzenie, którego byłam świadkiem przyprawiło mnie o kolejny wstrząs. Ta dziewczyna zamknęła te stworzenia w kulkach! Nie wiedziałam, jak to możliwe, ale rozumiałam już, dlaczego traktowała te stworzenia tak przedmiotowo. Mogła je chować, kiedy jej sie znudzą, całkiem jak zabawki. - Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego schowałaś je do tych kulek? - trudno, może uznają mnie za wariatkę, ale chciałam dowiedzieć sie, dlaczego to zrobiła i czemu służą te przedmioty.

[Daisy7]

Kiedy zbliżyłaś rękę do tej "drewnianej" części Phantumpa, odkryłaś, że możesz ją normalnie i bez przeszkód dotykać, a teksturę ma jak zwykła kora. Jednak gdy sięgnęłaś ku tym jego dymkom, twoja dłoń po prostu przeniknęła przez nie, jakby były zwykłym powietrzem. Po zadaniu nurtujących cię pytań, wszystkie trzy dziewczyny spojrzały na ciebie jak na wariatkę, czego się nawet spodziewałaś. Z początku żadna nie odpowiadała, jakby liczyła, że wyręczy ją inna. W końcu posiadaczka dwóch stworków, które niedawno schowała, zabrała głos.
- Żeby sobie trochę odpoczęły? - zapytała retorycznie z przekąsem. - Jeśli ten twój Phantump woli być poza ballem, to nie mam nic przeciwko, ale moje Pokemony lubią swoje małe mieszkanka - dodała.

[Lu]

Domyślałam się, że mogą uznać mnie za dziwną, ale oczekiwałam chociaż jakichś odpowiedzi. Te spogladały się na siebie i w końcu ta, która schowała zwierzątka do kulek zabrała głos. Jakie domki? Że niby im jest tam wygodnie? Nie mogłam jakoś w to uwierzyć.
- Jeszcze raz powtarzam, on nie należy do mnie - odburknęłam, wstając z łóżka. Złapałam za torbę i udałam się z nią do łazienki, aby się ogarnąć przed spaniem. Nie zamierzałam rozmawiać więcej z tymi dziewczynami, skoro i tak mają mnie już za wariatkę. Niedługo całe miasto będzie tak myślało...

[Daisy7]

Dziewczyna jedyni wzruszyła ramionami, po czym zajęła się sobą, starając nie zwracać na ciebie uwagi. Nie było to trudne, gdyż zabrawszy swoją torbę, udałaś się do łazienki. Na drzwiach łaźni znów spotkałaś się ze słowem Pokemon, gdyż przyczepiono do nich tabliczkę z prośbą o niewprowadzania tych istot do łazienek ze względów higienicznych. Po szybkim ogarnięciu się, wróciłaś do pokoju. W międzyczasie ulokowały się w nim dwie nowe osoby: jakaś starsza babka z małą dziewczynką, zapewne wnuczką. Staruszka zajęła wolne miejsce na dole, a jej młoda towarzyszka wylądowała na górze łóżka zajmowanego przez ciebie. Kiedy tylko położyłaś się na materacu, naszła cię fala nagłego zmęczenia i zasnęłaś. Sen miałaś bardzo chaotyczny i niespójny. Niestety nie było ci dane wypoczywanie do rana, ponieważ o 2:30 usłyszałaś cichy płacz. Okazało się, że hałasuje to dziecko nad tobą, które chce iść do WC, lecz boi się zejść z góry po drabince.

[Lu]

Sen, którego tak wyczekiwałam został mi tak brutalnie przerwany. Kiedy spojrzałam na zegarek w telefonie, ukazał mi się środek nocy. Komu o tej godzinie chce się wstawać? Na pewno nie mi... Ale jeżeli to dziecko nie pójdzie do łazienki, to nie będzie mi dane dłużej pospać. Zsunęłam się z łóżka i stanęłam na równych nogach aby zarównać się twarzą z łóżkiem na górze.
- Hej, nie bój się. Nic ci się nie stanie. No dalej, schodź, a ja będę pilnowała, żebyś nie spadła. W razie czego cie złapię. - szepnęłam, mając nadzieję, że nikogo więcej już nie obudzi. Oby nie dała się długo namawiać...

[Daisy7]

- Dziękuję - wyszeptała dziewczynka, która momentalnie przestała płakać i powolutku zeszła po drabince na dół, po czym cichutko jak myszka przeszła przez pokój i wyszła na korytarz w celu udania się do toalety.
Wróciłaś do łóżka, ale nie zdążyłaś zasnąć przed powrotem dziecka. Mała ujrzawszy, że nie śpisz, wdrapała ci się na posłanie i usiadła po turecku obok śpiącego Phantumpa.
- Pani jest trenerem, prawda? Ja też chcę nim zostać, kiedy podrosnę. Uwielbiam wszystkie Pokemony. No... może prócz tych strasznych - wyszeptała, przyglądając się duszkowi.

[Lu]

- Trenerem? Nie, skądże - odparłam, zastanawiając się, co dziewczynka miała na myśli. Nie wiedziałam nawet, kim jest ten cały trener. - Jeżeli chodzi ci o tego duszka, to jest on całkiem przyjazny i pomocny. Nie widziałam jeszcze nic strasznego. A jeżeli chodzi o inne, em... Pokemony, to jakie cię przerażają? - zapytałam szeptem. Może od małej dowiem się czegoś więcej i przynajmniej ta nie weźmie mnie za kompletną wariatkę? W końcu większość dzieci jest skora do rozmów, a ta dziewczynka wydawała się całkiem miła.