[Snazzy]

Dziwnie się poczułam, widząc Lukę z powrotem, jednak z drugiej strony byłam mu wdzięczna - nie mieliśmy z Hekate więcej tematów do rozmowy, a teraz bardziej powinnam szczerze pogadać z trenerem. Bałam się tego, chociaż jednocześnie zdawałam sobie, że Hekate mógł mieć rację i Schwarz rzeczywiście mógł być na tyle dojrzały, że zrozumie. Szkoda tylko, że za cholerę nie potrafiłam sobie przypomnieć, jaka ja byłam w jego wieku, mimo iż nie było to znowu tak dawno temu.
- Hm, dopiero szesnasta? Wcześnie dosyć - zauważam, nie spoglądając jednak na chłopaka. Bardziej martwi mnie to, że jakoś stałam się ostatnio bardziej drażliwa... albo to może kwestia zbliżającego się okresu? Nie byłam pewna, jednak gdy w końcu postanawiam spojrzeć na chłopaka, staram się wyglądać na pewną siebie zrzędę... czyli taką "typową Elenkę", jak mu już pokazałam w lesie na samym początku. - Wiesz... w sumie teoretycznie wszystko zależy od ciebie. Zauważyłam, że zapewne byłeś już tu kilka razy i podejrzewam, że zwiedzać go nie musisz, jednak jeśli chcesz mnie oprowadzić albo pokazać parę ciekawych miejsc... to w sumie bardzo chętnie skorzystam. Hekate zapewne tak samo - uśmiecham się zachęcająco, podnosząc się na równe nogi. - Swoją drogą... Luka, nie kupiłeś może za dużo tych jagód? Ta torba na poważnie wygląda na wypchaną do granic możliwości...

[REKLAMA]

[Black Lotus]

- Późno nie jest. - przyznał ci rację Luka. - Jednak biorąc pod uwagę to, że wyruszyliśmy jakoś kilkanaście minut po dziewiątej, to trochę czasu już minęło, nie sądzisz? - odparł chłopak, lekko śmiejąc się do ciebie.
Luka wydawał się być w naprawdę dobrym humorze. Wygląda na to, że wydarzenia sprzed kilku godzin w lesie nie odcisnęły na nim zbytniego piętna. Chyba że skrzętnie to ukrywał wewnątrz, starając się nie okazywać tobie słabości.
- Masz rację, zdarzało mi się tutaj przychodzić z rodzicami, najczęściej właśnie na Festiwal Kwiatów. Jeśli chcielibyście, to moglibyśmy przejść się po innych straganach, w końcu nie stoją one tylko tutaj. - zaproponował chłopak. - Nie mam tutaj tylko jagód. Kupiłem na zaś nieco zapasów wody i jedzenia dla nas i Hekate. - powiedział chłopak, gdy zwróciłaś uwagę na trzymaną przez niego torbę.

[Snazzy]

- Uhm... wszystko zależy od ciebie, naprawdę... - odpowiadam trochę cichszym głosem niż zazwyczaj, starając się ukryć lekki rumieniec, jaki wstąpił na moją twarz. Przy Luce czuję się bowiem... jakoś tak dziwnie. Nie jak gijinka, jakiś wyrzutek społeczny czy coś podobnego - tak, jak byłam traktowana przez ostatni rok. Jak coś nieludzkiego... Bardziej chyba jak człowiek, jednak... to też nie do końca było prawdą. Mam wrażenie, że mój problem dotyczący przynależności na tym świecie co chwila do mnie wraca, jednak zaciskam zęby i kręcę głową. - Wiesz przecież, że nie mam praktycznie żadnych pieniędzy do wydania, a i ty powinieneś trochę oszczędzać, skoro wyruszyłeś w podróż, nie uważasz? Zresztą, jak już powiedziałam, mi to naprawdę jest obojętne, Luka - mówię, uśmiechając się lekko do niego.

[Mhrok]

Luce nie umknąć czerwony rumienie, który wstąpił na twoją twarz, tym bardziej że przez geny Ralts twoja cera była blada. Chłopak jednak nie zwrócił na niego większej uwagi. Znowu w twoim umyśle pojawiła się rozterka na temat twojej przynależ ości w tym świecie. Gijinki były czymś nienaturalnym, normalnie nie występującym w środowisku. Pojawiły się one kilkadziesiąt lat temu, jako wynik eksperymentów na ludziach. Początkowo miały one służyć ludzkości. Pokemonowe geny mogłyby uodpornić ludzi na choroby czy wydłużyć ich życie. Jednakże ostatecznie stały się one wyrzutkami, czym na co spora część społeczeństwa patrzyła z obrzydzeniem. Co prawda to połączenie nie było widoczne na pierwszy rzut oka u gijinek, często widoczność tych genów była dostrzegalna dopiero po dokładnym przyjrzeniu się danej osobie.
- Jeśli chodzi o oszczędności... - tym razem to Luka oblał się rumieńcem, był wyraźnie zmieszany. - Jak wiesz, moi rodzice nie muszą się zbytnio martwić o pieniądze i... Cóż. Nie muszę martwić się o to, że zabraknie mi pieniędzy. - nie wiedzieć czemu, taka sytuacja go w pewien sposób krępowała. - Nie chcę, żebyś pomyślała, że jestem kolejnym rozpuszczonym dzieckiem bogatych rodziców.

[Snazzy]

- Wcale nie uważam, że taki jesteś! - nie ukrywam już, że mój głos od wzmocnienia jego wokalu jest nieco bardziej piskliwy i jakby... płaczliwy? Nie ukrywam też, że nie było mi to na rękę, jednak widząc lekkie skrępowanie w wysławianiu się swego trenera oraz jego zakłopotanie, koniecznie muszę zareagować w taki, a nie inny sposób. W ogóle tak zauważając, nasza relacja trener-podopieczna nie wygląda w ogóle właściwie, tak jak powinna wyglądać - teraz, gdy tak stoję, mam dziwne wrażenie, jakby to była sprzeczka między znajomymi... albo dziewczyną i chłopakiem? Ostatnią myśl próbuję wyrzucić z głowy, rozpaczliwie kręcąc głową i dopiero wtedy ponownie odzywam się do Luki. - Znaczy... nie wspominajmy już o tym. Jeśli chcesz, możemy iść chociaż się przyjrzeć tym straganom, może będzie coś z Johto, tylko... nic mi nie kupisz. Nie pozwolę ci na to - ostatnie zdanie dodaję ledwo słyszalnym szeptem.

[Black Lotus]

Luka zdziwił się twoją reakcją, którą zauważyli również niektórzy przechodzący obok was ludzie, co wprawiło chłopaka w jeszcze większe zakłopotanie.
- Dobrze, dobrze. - odparł po tym jak zadecydowałaś, że nie chcesz otrzymać od niego jakichkolwiek prezentów. - Zatem możemy iść.
Chłopak dla bezpieczeństwa schował Hekate do jego kuli, mimo obustronnej niechęci do tego. Jednak tłum robił się powoli coraz większy, przez napływających ludzi. Przeszliście spod fontanny do jednej prowadzącej do niej odnóg. Stragany w większości posiadały w swoim asortymencie przeróżne smakołyki ze wszystkich zakątków pokemonowego świata. Jednak twoją uwagę zwróciło stoisko, na którym znajdował się miszmasz różniastych rzeczy: zegarów, skrzyneczek czy obrazów. Najbardziej twoja uwaga zaabsorbowana była przez miecz leżący pomiędzy stertą tych przedmiotów.
- Jednak coś ciebie zaciekawiło? - spytał Luka, któremu nie umknęło twoje zainteresowanie tym dziwnym przedmiotem.

[Snazzy]

Ups... no to brawo, Elena, teraz kompletnie przesadziłaś. Nie chciałaś wprawiać go w zakłopotanie, a biedak zmieszał się jeszcze bardziej. Chyba naprawdę będę musiała trochę popracować nad utemperowaniem własnego charakteru, jednak na razie nadszedł czas na zwiedzanie straganów, więc... ruszamy!
Tak, jak mogłam się tego spodziewać, większość straganów na Festiwalu Kwiatów opiera się o jedzenie pochodzące od roślinnej części naszej cudnej Matki Natury. Jako wegetariankę widok takiej różnorodności cieszy mnie niesamowicie, jednak dopiero widok jednego niepozornego stoiska z różnymi śmieciami powoduje, że moje oczy błyszczą z zachwytu, a serce bije radośniejszym rytmem. Miecz. Najprawdziwszy... tego nie mogę stwierdzić, jednak nadal tak stoję i na niego spoglądam, zaś gdy Luka się do mnie odzywa, kręcę głową.
- Znaczy... ten miecz wygląda dość ciekawie, ale przecież cię prosiłam, żebyś mi nic nie kupował, prawda? - wyjaśniam, posyłając mu uśmiech przegranej osoby.

[Mhrok]

Twój zachwyt musiał być na tyle duży, że nawet po tym jak przypomniałaś Lukowi o swojej prośbie, ten nadal zdawał się patrzeć w stronę tego niepozornie wyglądającego przedmiotu.
- W sumie to masz rację, sama jeszcze mnie o to prosiłaś. - potwierdził twoje słowa chłopak. - Ile zapłacę za ten miecz. - Luka odwrócił się i zaczął rozmowę ze straganiarzem.
- No ja nie wiem, jest to bardzo stary miecz. Doskonale zachowany. - mężczyzna najwyraźniej starał się podbić cenę, jednak nie mówił tego wprost.
- Ma pan zupełną rację, nie można się nie zgodzić. - Luka najwyraźniej zapragną wziąć udział w tej grze. - Zatem, czy tyle wystarczy? - spytał go, podając mu nieznaną ci kwotę pieniędzy.
- Tyle? No nie wiem. - mężczyzna udawał niezdecydowanego, na co Luka wzruszył ramionami i już miał chować pieniądze. - No dobra, niech będzie. - szybko odparł, po czym podał chłopakowi miecz. - Niech ci się dobrze sprawuje.
Odeszliście od stoisk i zaczęliście podążać dalej uliczką. Ty od razu się odwróciłaś, żeby dojrzeć kwotę, jaką zapłacił Luka, jednak nie udało ci się tego dojrzeć. Zauważyłaś jednak, że sprzedawca miał w swojej ręce kilkanaście banknotów, które skrupulatnie przeglądał w słońcu.

[Snazzy]

Nie ukrywam, że w tej właśnie chwili najchętniej sięgnęłabym za ostrze i pozbawiła Lukę głowy za to, że postąpił tak nierozważnie... bo kto widział, żeby za pierwszą lepszą zachcianką gijinki kupować jej jakiś stary miecz na straganie? I to jeszcze nie sprawdzając wcześniej jego faktycznego stanu ani nie targując się o cenę, by ją zbić... no naprawdę.
- To było trochę głupie. W każdym razie jak pójdziemy do Centrum, pokażesz mi ten miecz - odzywam się cicho, starając się brzmieć w miarę neutralnie i przyjacielsko. - Oczywiście to twoja decyzja, co robisz z własną kasą, jednakże uważam, że powinieneś to wpierw przemyśleć i poważnie rozważyć targowanie albo chociaż co najmniej wybadać, czy ten miecz na pewno jest tyle wart... swoją drogą... ile mu dałeś...? - ciągnę dalej pytania, idąc dalej za chłopakiem.

[Black Lotus]

Z jeden strony byłaś zła na Lukę, że pomimo twojego wyraźnego sprzeciwu, ten postąpił wbrew twoim prośbom i kupić tobie miecz, wydając przy tym zapewne nie małą sumkę. Z drugiej strony jako pierwszy pomysł na ukaranie go za ten czyn wiązało się właśnie z użyciem miecza. Stało to trochę w małej sprzeczności, no ale cóż. Byłaś kobietą, a wielokrotnie udowadniano, że są to bardzo złożone istoty.
- Było, nie było. A co to ma za znaczenie? - odparł Luka, jednak nie z wyrzutem, a bardziej z wesołością w głosie. - Poza tym nie traktuj to jako prezentu a jako... przedmiot do trzymania dla pokemona! Myślę, że tobie przydałoby się to bardziej niż jakieś wygięte łyżeczki. - kontynuował swój wywód chłopak, mimo że nie widziałaś jego twarzy, podświadomie czułaś, że jest w bardzo dobrym humorze. - Zaś jeśli chodzi o cenę to... Ała! - krzyknął chłopak, po czym upadł na ziemię.
Na Lukę wpadła dziewczyna, która wyglądała dosyć.. nietypowo. Ubrana była w różowy spódnicę, koszulę od mundurku, a jej włosy miały taki sam kolor jak dolna część jej ubioru, jedynie ich odcień był nieco ciemniejszy. Dziewczyna, po uderzeniu się z Luką, zająknęła i również upadła na ziemię.
- Kofuku, nic ci nie jest?! - usłyszałaś niski głos, który okazał się należeć do mężczyzny, który podbiegł do "różowej" dziewczyny.
- Wszystko w porządku Daikoku. - uspakajała swojego towarzysza Kofuku. - Jedynie wpadłam na tego...
- Przyznaj się, co chciałeś jej zrobić!? - mężczyzna złapał Lukę na przednią część bluzki.
- Ale ja nic nie chciałem zrobić. - Luka próbował się bronić.
- Daikoku, on mówi prawdę. Przez przypadek na niego wpadłam. - wyjaśniła Kofuku.
- Tak? - mężczyzna nieco się speszył, patrzył to na Luka, to na swoją towarzyszkę. - A to przepraszam młodzieńcze. - odparł, po czym puścił koszulkę twojego trenera.


~ wygląd Kofuku - autor: Emily x Madeleine
~ wygląd Daikoku - autor: Ilse-chan-san

[Snazzy]

Cóż, rozmyślania upłynęły mi na słuchaniu Luki, który tłumaczył mi zawile, iż nie powinnam traktować miecza jako prezentu od niego, a raczej przedmiot do trzymania, który miał mi pomóc w walce. W miarę jak kontynuował monolog, czułam, że i mi udzielał się dobry humor... do czasu, aż Luka nie zderzył się z jakąś dziewczyną i nie napadł go jakiś przerośnięty byczek.
I co ja mam teraz zrobić ze swoimi niecałymi stu pięćdziesięcioma centymetrami wzrostu? Prawdą jest, że... no cóż, niewiele mogę zrobić. Na szczęście różowa damulka okazuje się być osobą myślącą, bo wytłumaczyła swojemu bodyguardowi, że to był tylko wypadek. Mimo wszystko jednak moja bardziej pyskata strona nie potrafi wytrzymać.
- Obawiam się jednak, że takie przepraszam może nie wystarczyć - oznajmiam odważnie, starając się zasłonić trenera własnym ciałem, a przy okazji wskazując palcem na tego całego Daikoku. Nie ukrywam już swojej rozgniewanej miny oraz faktu, ze tym razem to jego bym pozbawiła głowy z pomocą miecza.

[Mhrok]

Mężczyzna nie wyglądał na osobę specjalnie ugodową, a twoja uwaga zdawała się go rozjuszyć nieco bardziej. Jednak oazą spokoju okazała się być ubrana w róż dziewczyna, która przytuliła się do jego ręki i zaczęła przekonywać, że nic się nie stało, a wszczynanie jakiejś burdy z powodu jej nieostrożności jest całkowicie bez sensu. Taka argumentacja wystarczyła Daikoku, który jedynie ciężko westchnął.
- Musisz mu wybaczyć, czasami nieco go porywa. Ale jest dobrym człowiekiem. - powiedziała ci szeptem dziewczyna, po czym się wyprostowała i wyciągnęła do ciebie dłoń. - Miło mi was poznać, nazywam się Kofuku. - odparła do was z uśmiechem. - A ten przerośnięty byczek to Daikoku.
- Kofuku! - ta uwaga najwyraźniej nieco zawstydziła mężczyznę, który opuścił głowę i zrobił się nieco czerwony na twarzy.
- Przestań Daikoku, przecież wiesz, że i tak ciebie uwielbiam. - powiedziała dziewczyna, po czym przytuliła się do ramienia swojego towarzysza.
Stałaś i przyglądałaś się tej sytuacji i musiałaś przyznać jedno. Kofuku i Daikoku tworzyli dosyć ekscentryczną parę. Ona wyglądała na licealistkę, zaś on mógł podchodzić pod trzydziestkę, jednak wydawał się być nieco zazdrosny o dziewczynę. Doprawdy, dziwna to para.

[Snazzy]

Och... chyba powoli zaczynam rozumieć ich związek. Ten mężczyzna, Daikoku, wydaje się być rzeczywiście człowiekiem o dobrym sercu, jak przedstawia go ta cała Kofuku, jego towarzyszka. Ona sama zaś... nie wiem, jeszcze jak ją ocenić. Mam wrażenie, jakby rzeczywiście była przywiązana do mężczyzny niczym psiak do własnego właściciela... ale przecież na pewno nie jest psem, nieprawdaż? Ani tym bardziej... gijinką, prawda? To by było tym bardziej dziwne.
Na wyciągnięcie w moim kierunku ręki postanawiam zareagować nieco bardziej nerwowo, ponieważ czmycham za Lukę, rumieniąc się mocno i czekając dopiero, aż on się przedstawi. Dopiero gdy on to zrobi, przedstawiam się cicho i czekam na dalsze decyzje chłopaka. To w końcu on chyba nosi w tym naszym "związku" spodnie, czyż nie?

[Mhrok]

Kofuku nie wyglądała na zmieszaną, gdy czmychnęłaś za plecy Luki. Nawet przeciwnie, mogłaś na jej twarzy dostrzec niewielki uśmiech. Chłopak zaś... był zadziwiony twoim zachowaniem. Do tej pory grałaś dosyć silną osobę, będącą raczej górą w waszych relacjach. Co nagle skłoniło ciebie do zmiany swojego zachowania? To wiedziałaś tylko ty.
- Nazywam się Luka, a to jest moja... towarzyszka, Elena. - chłopak najpierw przedstawił siebie, po czym przesunął się, odsłaniając ciebie.
Tak jak postanowiłaś, starałaś się grać osobę cichą, nawet nieco wycofaną. To tym bardziej dziwiło chłopaka, jednak ten najwyraźniej nie chciał ciebie pytać o powód takiego zachowania w obecności Kofuku oraz Daikoku.
- Jesteś gijinką, mam rację? - spytała ciebie Kofuku. - W sumie nieważne. Należy się tobie taki sam szacunek jak wszystkim stworzeniom. - dodała po chwili dziewczyna.

[Snazzy]

Co mnie skłoniło do zmiany swojego zachowania? Nie jestem pewna, ale czuję, że chodziło tu o sam gest, jakim uraczyła mnie Kofuku. Zbyt ludzki i... taki ufny? Do tej pory spotykałam się z nieufnością wobec mnie i traktowaniem niczym niewolnika... i kogoś, kto wcale nie zasługuje na szacunek. Miałam też ogromną nadzieję, że dziewczyna nie zorientuje się, że jestem gijinką, jednak aktualnie... moje nadzieje legły pogrzebane głęboko pod gruzami.
Słysząc pytanie różowowłosej, które zapewne bym zaliczyła do retorycznych, podnoszę na moment głowę, starając się nie spoglądać na nią wrogo. Cholera, rzeczywiście mam niemiłe odczucie, że oni traktują mnie jak dziecko, podczas gdy jestem już w cholerę pełnoletnia. Przez takie zachowanie chyba nie mam za dużej ochoty na dalszą rozmowę z nimi, dlatego ciągnę lekko Lukę za rękę.
- Uhm... jestem lekko zmęczona. Możemy już wynająć jakiś pokój na noc albo pójść gdziekolwiek spać? - proponuję cicho.