[Black Lotus]

Przysłuchiwałam się wyjaśnieniom najstarszej z Sióstr Kimono dotyczących Rytuału Przejścia. Okazał się być nim ponad dwugodzinny solowy występ podczas Kwartalnego Przedstawienia, będącego ważnym wydarzeniem w teatrze, ściągającym do niego mnóstwo publiczności.
- Nic dziwnego, że Naoko czuje się zestresowana. Co innego występ przed kilkunastoma tymi samymi osobami, a co przed pełną widownią. - rozmyślałam o dziewczynie, patrząc na jej nieco załamane oblicze. - Tym bardzie pewnie czuje presje, że jedynie ona z sióstr nie przeszła tego testu.
Miki, która jednocześnie głaskała swojego Jolteona, próbowała pocieszyć dziewczynę, jednak Naoko niezbyt poprawiło to humor. Po niej odezwała się Zuki, właścicielka Umbreona, i bardziej dobiła i tak załamaną już najmłodszą siostrę. Zbliżyłam się do Naoko, objęłam ją ramieniem i próbowałam ją pocieszyć:
- Nie przejmuj się nią. Nie warto cały czas rozpamiętywać przeszłości, bo zostaniemy jedynie uwikłani w jej sidła. Na pewno znajdziesz jakiś pomysł, żeby przełamać tremę. Ja ci chętnie pomogę. - uśmiecham się do dziewczyny, mając nadzieję, że moja krótka "mowa motywująca" podniesie ją nieco na duchu.

[REKLAMA]

[Daisy7]

- Och, naprawdę chciałabyś mi pomóc? - zapytała Naoko, unosząc głowę i wlepiając w ciebie swoje duże, lekko zaczerwienione oczy. - To znaczy wiesz, teoretycznie powinnam zrobić to wszystko sama, ale chodzi o to, że bez pomocy innych aktorek, czyli moich sióstr. A ty do nich nie należysz, więc nie złamałabym tym żadnej zasady, prawda? - tym razem zwróciła się do swoich siostrzyczek.
- Cziter - prychnęła cicho Zuki.
- Nie słuchaj jej. Jeśli pomoże ci ktoś z zewnątrz, nie będzie żadnego problemu z naruszeniem zasad - poinformowała radośnie właścicielka Vaporeona, na co reszta dziewcząt (prócz Zuki) posłała najmłodszej z sióstr przyjazne uśmiechy.
- No to super! Najpierw musimy mieć jakąś inspirację, więc przydałoby się gdzieś pójść. Co proponujesz, towarzyszko? - zapytała cię uszczęśliwiona Naoko, w której nadzieja odżyła.

[Black Lotus]

Naoko wyraźnie odżyła, gdy powiedziałem jej, że może liczyć na moją pomoc. Inne siostry nie miały nic przeciwko, żeby nieco wspomogła dziewczynę. Nieprzychylnie podeszła do tego jedynie Zuki, która od początku wydawała się dokuczać siostrze.
- Masz rację. Zmiana otoczenia pozwoli nam wpaść na nowe pomysły. - przytaknęłam Naoko, jednak głównie bardziej ze względu na to, żeby Zuki dalej jej nie strofowała.
Żegnam się z resztą sióstr, po czym opuszczam teatr wraz z Naoko. Teraz zostało jedynie wymyślić, gdzie moglibyśmy się udać, żeby znaleźć inspirację do występu młodej tancerki. Coś, co byłoby związane z Flareonem, ognistą eeveelucją...
- Co ty na to, żeby przejść się do Burned Tower? - zaproponowałem tancerce.

[Daisy7]

- Tak, tak, tak, jestem za. Też myślałam o tym miejscu - przytaknęła ci Naoko, po czym we dwie ze swoimi Pokemonami ruszyłyście ku wspomnianemu budynkowi znajdującemu się w północno-zachodniej części miasta.
Dotarłszy na miejsce, przeczytałyście krótką informację na temat Burned Tower zamieszczoną na drewnianej tabliczce przed wieżą: "Wieża spłonęła 150 lat temu. Niegdyś była równie wspaniała co Bell Tower. Krąży legenda, że została podpalona przez legendarnego Pokemona Ho-Oha, lecz nikt nie jest w stanie jej potwierdzić ani podać przyczyn takiego zachowaniu u ptaka".
- Hmmm... Zbyt wiele to nie napisali - zauważyła twoja koleżanka. - Wchodzimy do środka?

[Black Lotus]

Uśmiechnęłam się do Naoko, gdyż szybko zgodziła się na mój pomysł. Poszliśmy w stronę spalonej wieży, która zarówno jak okazalsza od niej Bell Tower, jest bardzo znanym budynkiem w Ecruteak. A tak właściwie znane jest to, co pozostało po okazałej niegdyś budowli. Krążyło o tym miejscu wiele legend i opowieści, jednak w żadną z nich niezbyt wierzyłam.
Z samej tabliczki nie dowiedziałyśmy się z Naoko tak właściwie nic. Wtedy dziewczyna zaproponowała, żebyśmy weszły do środka.
- Właściwie to czemu nie. Co może nas tam złego spotkać? - odparłam do Naoko, po czym przekroczyłam krok Burned Tower.

[Daisy7]

Naoko chyba chciała coś powiedzieć, lecz w porę ugryzła się w język, stwierdziwszy, że jeszcze przestraszy cię tym, co ma do powiedzenia i zrezygnujesz z odwiedzenia Burned Tower, a tym samym nici z jej solowego występu. Wszedłszy do środka, poczułyście zapach stęchlizny i spalenizny. Takie fetory długo utrzymują się w powietrzu. Gdyby nie dziury i szpary w drewnianej budowli, byłoby tu ciemno jak w grobie nawet za dnia, gdyż okna zostały w bliżej nieokreślonym celu pozakrywane ciemnymi płachtami. Przy każdym kroku, jaki stawiacie, słychać trzeszczenie desek.
- Um, masz może latarkę? Chyba przed nami są schody - odezwała się twoja towarzyszka.

[Black Lotus]

Weszłyśmy w dwójkę do środka. Wnętrze Burned Tower wewnątrz wyglądało jeszcze gorzej niż na zewnątrz. Wszędzie unosił się nieznośny zapach spalenizny oraz stęchlizny. Gdyby nie to, że zaoferowałam się już wcześniej pomóc Naoko, raczej nie odważyłabym się odwiedzić tego miejsca, jednak nie mogłam teraz zrezygnować. Idąc coraz bardziej wgłąb budowli, deski wydawały się trzeszczeć coraz, jakby za chwilę miały się zawalić pod ciężarem moim i Naoko.
- Niestety nie. - odparłam do dziewczyny. - Jednak Blaze może postarać się oświetlić drogę przy swojego płomienia. Co ty na to?

[Daisy7]

- O, no, to świetny pomysł - przyznała Naoko, po czym Blaze posłusznie rozpalił płomienie na swym grzbiecie i od razu zrobiło się jaśniej oraz odrobinkę przyjaźniej i mniej strasznie.
Okazało się, że rzeczywiście przed sobą macie schody prowadząc na górę. Ostrożnie weszłyście po nich, starając się nie myśleć o tym okropnym skrzypieniu, które zdaje się wręcz krzyczeć "zaraz pękniemy!". Dotarłszy na wyższe piętro, ogarnęłyście je wzrokiem i wtem dostrzegłyście, że coś przemknęło po drugiej stronie pomieszczenia, a potem zniknęło za starym i zwęglonym fortepianem. Nie mogło ci się przewidzieć, bo nawet Flareon zaczął szczekać, lecz trenerka szybko go uspokoiła.

[Black Lotus]

Naoko przytaknęła na mój pomysł, więc poprosiłam Blaze'a, żeby uruchomił ogień na swoim grzbiecie. Gdy tylko płomienie zostały wzniecone, wokół zrobiło się od razu milej i jakby mniej strasznie. Ostrożnie weszłyśmy na górę, oczywiście drewniana posadzka dalej dawała o sobie znać i złowieszcze trzeszczała, próbując nas wystraszyć. Wszedłszy na górę, starałyśmy się dostrzec jak najwięcej szczegółów pomieszczenia, w którym się znalazłyśmy. Nie było tutaj zbytnio nic ciekawego, oprócz starego, zwęglonego fortepianu, który smętnie stał po drugiej stronie pokoju. Nagle coś przemknęło po całej długości pokoju. Początkowo uznałam to za zwidy, jednak Flareon zaczęła szczekać. Uświadczyło mnie to w przekonaniu, że raczej mi się to nie przewidziało.
- Co to mogło być? - spytałam Naoko, po czym powoli zaczęłam zbliżać się w stronę zniszczonego fortepianu.

[Daisy7]

- A bo ja wiem? Podobno wieżę zamieszkuje sporo bezdomnych Pokemonów duchów - odpowiedziała Naoko, podążając za tobą w stronę starego, zwęglonego fortepianu, gdzie pomknęła zjawa.
Dotarłyście na miejsce, lecz nikogo ani niczego tam nie zastałyście. Zaczęłaś rozglądać się wokół, sprawdziłaś nawet miejsca pod i za fortepianem, ale wszędzie pusto.
- Wygląda na to, że jeśli coś tu było, zdążyło już zwiać - mruknęła jakby ucieszonym głosem młoda artystka. - Idziemy wyżej? - zaproponowała, wskazując na kolejne schody prowadząc na drugie piętro.

[Black Lotus]

Nieco się zlękłam, gdy usłyszałam o pokemonach duchach, które zamieszkiwały Burned Tower. Mimo że nigdy nie spotkałam takich pokemonów, jakoś niespecjalnie chciałam przyspieszać to spotkanie. Nie był to strach, ale bardziej... lęk przed nieznanym.
Wraz z Naoko podeszłyśmy bliżej fortepianu, za którym... nie było nic. Zatem albo mi się przewidziało, albo rzeczywiście był tutaj duch, który zdążył już uciec.
- Myślę, że możemy iść dalej. - odparłam do Naoko, zerkając jeszcze przez chwilę na fortepian, jednak po chwili wraz z nią zaczynam wdrapywać się na kolejne piętro budynku.

[Daisy7]

Zerkając na fortepian, znów miałaś dziwne wrażenie, że coś ci tam mignęło, ale gdy tylko zamrugałaś, nie dostrzegłaś niczego dziwnego. Miejmy nadzieję, iż żaden urwisowaty duszek nie stroi sobie z ciebie żartów. Na kolejnym piętrze nie było niczego godnego uwagi, więc zdecydowałyście się wejść na ostatnie. Tutaj nikt nie zakrył dziur ani miejsc na okna żadnymi płachtami, dlatego jest znacznie jaśniej, ale jednocześnie chłodno przez spory przewiew. Najbardziej w oczy rzuca się gruby sznur wiszący mniej więcej na środku pomieszczenia. W pierwszej chwili przeszły cię ciarki, bo pomyślałaś sobie o wisielcu, lecz po chwili dostrzegłaś, że sznur służy do "uruchomienia" dużego, złotego dzwonu (jak w starych kościołach). Wystarczy go trochę rozbujać, a okolicę przeszyje donośne "bum bum".

[Black Lotus]

Jeszcze przez chwilę zerkałam niepewnie na fortepian, jakby w końcu miał zza niego wyskoczyć, jednak nic takiego się nie stało. Nie pozostało mi zatem nic innego, jak pójście na Naoko na kolejne piętro drewnianej konstrukcji. Niestety na nim nie był nic wartego większej uwagi, więc weszłyśmy na sam szczyt Burned Tower. Miejsca po oknach nie były zakryte, więc było tutaj o wiele jaśniej niż na niższych poziomach, jednak było też tutaj bardzo wietrznie. Wartym uwagi przedmiotem był wielki, złoty dzwon, do którego przyczepiony został gruby sznur. Musiała to być jeszcze pozostałość z czasów świetności wierzy. Ostrożnie zbliżam się do "okien", żeby móc obejrzeć panoramę miasta Ecruteak. Jest to wysoko położony punkt, więc powinnam mieć możliwość ujrzenia sporej części okolic miasta i terenów do niego sąsiadujących.

[Daisy7]

Rzeczywiście miasto stąd wygląda ślicznie. Dodatkowo wszędzie widać żółte, pomarańczowe, brązowe i czerwone liście drzew, które powoli odpadają i upiększają chodniki czy trawy. Nic tylko stać i podziwiać, ewentualnie robić zdjęcia. Niespodziewanie rozległo się donośne "bum bum" dzwona. Tutaj w wierzy na samej górze słychać to tak głośno, że czujesz, jak całe twoje ciało wibruje pod wpływem dźwięków. Czy ten Naoko odwaliło do reszty?! Odwróciłaś się dynamicznie, lecz wtem dostrzegłaś swoją towarzyszkę w całkiem innym miejscu z miną równie zaskoczoną co twoja. Z wyrazu jej twarzy potrafiłaś odczytać "to nie ja pociągnęłam za sznur". Jeśli o sznurze mowa to faluje na powietrzu, jakby dopiero co został poruszony.

[Black Lotus]

Widok, który uświadczyłam ze szczytu Burned Tower, był nawet lepszy, niż się mogłam spodziewać. Różnokolorowe liście przepięknie ozdabiały, nieco tajemnicze, Ecruteak. Z tego zachwytu wyrwało mnie dopiero donośne bicie dzwonu.
- Naoko, coś ty zrobi-... - wyrwało mi się na początku, jednak odwróciłam się i zobaczyłam, że dziewczyna jest daleko od dzwonu i jest równie zdziwiona co ja. - Co do...?
Sznur lekko falował. Można by to zrzucić na wiatr, jednak wtedy dzwon nie zacząłby grać. Zatem jeśli nie byłam to ja, ani Naoko, oznaczało to, że...
- Ktoś tutaj jest. - powiedziałam do dziewczyny, po czym przypomniałam sobie o tym, co widziałam w sali z fortepianem. Wyglądało na to, że nie było to złudzenie. - Nie musisz się ukrywać duchu. Nic tobie nie zrobimy.
Skąd ten wniosek. Naoko wspominała o tym, że wieżę zamieszkują teraz duchy. Gdyby był tutaj jakiś człowiek, usłyszelibyśmy skrzypienie drewnianej podłogi i schodów. Wnioski wysnuwały się same...