[Alliana]

O nie. Zwiała mi! Powinnam jej była lepiej pilnować. Na szczęście udało się ją szybko zlokalizować, ale nie znaczyło to jeszcze, że mała nie zdążyła niczego nabroić.
- Mona! - zawołałam ją, szybkim krokiem obchodząc dom, by znaleźć swoją pupilkę i przeprosić za ewentualne problemy, które mogła spowodować przez moją nieuwagę.
Ciekawe, czy to babcię słyszałam. W każdym razie dobrze, że moich uszu dochodził chichot, a nie na przykład okrzyki złości.

[REKLAMA]

[Daisy7]

proszę o odrobinkę dłuższe odpisy, bo twój powyższy post po złączeniu ma niepełne 5 linijek, a taki jest minimalny wymóg ;)
-----------
Pobiegłszy za dom, ujrzałaś rozległy sad. Po bokach biegnie kilka rządków drzewek owocowych, a pośrodku znajdują się uprawy innych roślin. Rozpoznałaś w nich między innymi plantację pomidorów i zielonego groszku, krzaczki z malinami, truskawkami, a także uprawę marchwi. Twoja podopieczna przerwała pracę starszej kobiecie, która krzątała się z łubianką przy czerwonych owockach. Nieznajoma jest szczupła, chyba dosyć niska (trudno stwierdzić, bo kuca)i ma krótkie włosy w odcieniu identycznym do twoich, lecz gdzieniegdzie przyprószone siwizną. Na jej twarzy w kształcie serca maluje się pogodny uśmiech spowodowany zapewne głaskaniem rozbrykanej Mony, która merdając szalenie ogonem na boki, szczerzy swe śnieżnobiałe kiełki. Wygląda na to, że kobieta nie pała wrogością wobec lisiczki, która przeszkodziła jej w zbiorach truskawek. Jest mocno skupiona na czworołapie, ponieważ nawet nie zorientowała się, że ktoś nowy pojawił się w jej ogrodzie. Oczywiście mowa tu o tobie.

[Alliana]

Kajam się. ;( Btw dostałam jajo Laprasa ze starej KP Lu, nie wiem, czy o tym też w Sali donosić, więc na wszelki wypadek mówię tu. :P

Powinnam poczuć ulgę, że sytuacja z Moną wydawała się być pod kontrolą, ta sprawa zeszła jednak nagle na dalszy plan. Przystanęłam i przez dłuższą chwilę po prostu chłonęłam wzrokiem malujący się przede mną widok. To musiała być ona, pewne podobieństwa było widać na pierwszy rzut oka. A więc ta chwila nadeszła...
Wreszcie zdołałam otrząsnąć się na tyle, by ruszyć się z miejsca i podejść nieco bliżej.
- Dzień dobry - wydusiłam przez ściśnięte z emocji gardło. Nagle nie bardzo wiedziałam, co jeszcze powinnam powiedzieć ani jak zwracać się do babci, która jednak była dla mnie obcą osobą. Na razie po prostu wskazałam na Monę. - Przepraszam, że tak tu wpadła. - Wzięłam głębszy oddech i przeszłam do najważniejszego: - To pani musi być... Eleonorą Casthairs, to znaczy... moją babcią...

[Daisy7]

W sali pisz, jak już będziesz miała żywe Poki, bo jajka czy skamieliny zawsze można sprzedać/oddać bez wykluwania ich ;) A jeśli już mowa o wykluwaniu to chcesz to jajeczko wykluć w Inkubatorze (wątek w "Centrum Pokemon") czy fabularnie mam Ci je wprowadzić do przygody w najbliższym czasie? ;) // Ze względu na problemy z netem odpisuję z telefonu. Od razu uprzedzam, że takie posty często mają literówki i nie używam w nich kursywy do dialogów, bo by mnie szlag trafił xd I ogólnie teraz odpisy będą rzadziej, ale mam nadzieję, że nie na długo utrzyma się taki stan.
--------------------
- Och, a więc to panienka jest właścicielką tej uroczej Eevee? Nic nie szkodzi, nie narobiła żadnych szkód. I dzień dobry - odpowiedziała starsza pani, podnosząc ku tobie oczy, w których dostrzegłaś swoją matkę. Normalnie kropka w kropkę mają identyczne spojrzenie!
Niestety, gdy dodałaś pod koniec swojej wypowiedzi stwierdzenie, że jesteś wnuczką owej kobiety, z jej twarzy zniknął uśmiech. Eleonora zacisnęła usta w wąską kreskę, zmarszczyła brwi, a następnie wstała, otrzepała granatowe rybaczki z ziemi i podeszła bliżej. Rzeczywiście miałaś rację odnośnie jej wzrostu. Jest niższa od ciebie o kilka centymetrów, ale mimo to czujesz się przy niej jak mała dziewczynka, która została niewinnie oskarżona o podjadanie ciasteczek przed obiadem. Naprawdę bije od niej taka surowość czy to tylko twoje mylne wyobrażenie?
- Mogłam pójść po ciebie na stację. Wystarczyło zadzwonić - odezwała się po chwili nieco ozięble, po czym spojrzała na Monę, która właśnie dotarła pod twoje nogi. - Często tracisz ją z oczu? - zapytała ni z gruchy, ni z pietruchy.

[Alliana]

Okej. To jajo niech trafi do przygody. :P

Serce zamarło mi w pierści, gdy nagle przestała się uśmiechać. Jak to, przecież podobno miała się cieszyć? Zresztą jeszcze chwilę temu była miła! Dlaczego tak reaguje?!
Musiałam powstrzymać chęć skulenia się, gdy do mnie podeszła. A jednak moje oryginalne wyobrażenia mogły nie być tak dalekie od rzeczywistości...
- Mama miała zadzwonić, ale zapomniała. Ostatecznie jakoś sobie poradziłam - odparłam nieco cienkim głosem, wciąż zdezorientowana i trochę spłoszona. Za to uwaga o Eevee wywołała we mnie złość. Tak, jeszcze chwilę temu byłam gotowa przepraszać za swoją nieuwagę, ale po nagłej zmianie zachowania babci odebrałam ten komentarz jako próbę dopieczenia mi. - Nie, pierwszy raz mi się zdarzyło. - Twarz chyba zaczynała płonąć mi czerwienią, ale przynajmniej mój głos zdawał się brzmieć już pewniej.
Moja odpowiedź była szczerą prawdą, choć fakt, że opiekowałam się Moną od wczoraj, miał tu kluczowe znaczenie.

[Daisy7]

ok ^^ // śliczny av <3
--------------------
- Twoja matka zapomniała? Dziwne, to do niej bardzo niepodobne - skomentowała naprawdę zaskoczona. A może próbuje ci w ten sposób przekazać, że powątpiewa w to co mówisz? Mówiąc prościej, twierdzi, że kłamiesz? Jeśli tak to naprawdę wredna z niej wiedźma... - Skoro pierwszy raz to nie jest znak nieposłuszeństwa, ale musisz mieć się na baczności i nie pozwalać jej na podobne wybryki. W przeciwnym razie straci do ciebie szacunek i będzie sobie pozwalała na to, na co sama ma ochotę. Tak, lisiczko? - nachyliła się, by pogłaskać uradowaną Monę, a ty odczułaś, że większą miłością pała do obcego Pokemona niż własnej wnuczki. - Chodź, pomożesz mi przy obiedzie, a przy okazji opowiesz trochę o sobie, żebym wiedziała, z kim przyszło mi dzielić chałupę. Mam nadzieję, że matka nauczyła cię odbierać ziemniaki? - parsknęła, po czym nie czekając na ciebie, ruszyła w stronę domu.

[Alliana]

Dzięki :)
--------------------
Powinnam się trochę uspokoić. Nie ma co szukać drugiego dna w każdej jej wypowiedzi.
- Też wydało mi się to dziwne. Musiała mieć więcej niż zwykle na głowie - powiedziałam, zdecydowana na razie dać jej szansę. Jej kolejny komentarz dotyczący Mony brzmiał już bardziej jak zwykła rada i byłam skłonna ją przyjąć. - Oczywiście, postaram się.
Cóż, przynajmniej jedną z nas zdawała się lubić. Perspektywa opowiadania o sobie mnie nie zachwycała, a wręcz przeciwnie, na wzmiankę o niej zrobiłam się nerwowa. Jasne, powinnyśmy się lepiej poznać, ale zapowiadało się raczej niezręczne popołudnie, i to nawet pomijając jej zjadliwe sformułowanie. Westchnęłam cicho.
- Chodź, Mona - powiedziałam do lisiczki i podążyłam za babcią.

[Daisy7]

Mona pobiegła za tobą. Po chwili obydwie wraz z twoją babcią znalazłyście się w jej kuchni. Pachnie tu bardzo ładnie. Takimi domowymi wypiekami, na które twoja mama niestety nie miała nigdy czasu. Staruszka postawiła na ziemi stołeczek, a obok niego wiadro pełne ziemniaków i pustą miskę z leżącym na jej dnie nożem.
- Najpierw radziłabym ci umyć je, a dopiero potem skrobać. Obierki wrzucaj do pustej miski, a obrane ziemniaki do zlewu. Potem wyniesie...
DRYŃ - DRYŃ - DRYŃ
Głośno dzwoniący telefon przerwał jej wydawanie poleceń. Na moment zostałaś sama, kiedy Eleonora rozmawiała przez telefon stacjonarny na korytarzu.
- Zmiana planów - poinformowała. - Musisz udać się na plażę i pomóc tam synowi mojego znajomego, który jest badaczem Pokemonów wodnych. Wiesz jak tam trafić? Weź ze sobą Eevee, niech się wybiega. Ja w tym czasie przygotuję obiad - wyjaśniła.

[Alliana]

Nie przepadałam za gotowaniem, ale miałam zamiar zaprezentować się jak najlepiej, żeby nie dawać babci więcej okazji do wygłaszania uszczypliwych komentarzy. To będą najbardziej profesjonalnie obrane ziemniaki, jakie kiedykolwiek widziała...
Na szczęście jednak szybko okazało się, że nie będę musiała wprowadzać tego postanowienia w życie. Co za ulga. Ciekawe, w czym mam tam pomagać? Cokolwiek miało to być, z pewnością musiało było lepsze od siedzenia w kuchni. No i zobaczę tutejszą plażę! Zastanawiałam się też, czy są tu jakieś interesujące pokemony. Pewnie tak, skoro to miejsce zwróciło uwagę jakiegoś badacza...
- Tak, widziałam zejście na plażę, kiedy szukałam tego domu. - powiedziałam. Starałam się przy tym zanadto nie uśmiechać, żeby dać po sobie poznać, że bardzo chętnie ją opuszczam. - O której powinnam wrócić na obiad?

[Daisy7]

- Im szybciej tym lepiej. Powiedzmy, że daję ci czas maksymalnie do szesnastej. Gdyby coś miało się przedłużyć, daj mi znać, bo nie będę czekać na ciebie z zimnym obiadem – odpowiedziała, zabierając się za obieranie ziemniaków.
Jedynie przytaknęłaś babci na jej słowa, po czym pożegnałaś się i wyszłaś z domu. Czując na twarzy powiew świeżego, letniego powietrza, zrobiło ci się od razu miło. Za to Monie dobry humor dopisuje od momentu opuszczenia pokeballa. W przeciwieństwie do ciebie lisiczka nie ma problemów w zaakceptowaniu i przekonaniu się do Eleonory.
Postanowiłaś nie spieszyć się zbytnio, by nie musieć prędko wracać do swojego nowego mieszkania. Znów nacieszyłaś swoje oczy widokiem małych chatek z wystawnymi ogrodami. Plaża okazała się być niewielka, ale za to bardzo czysta. Dodatkowo nie pokrywają jej żadne kamyczki, jedynie drobne, złociste ziarenka piasku. Nie miałaś problemów z rozpoznaniem badacza, ponieważ po pierwsze ma na sobie biały fartuch typowy dla jakichś profesorów bądź doktorów, a po drugie oprócz niego znajdują się tu tylko dwie inne żywe dusze – dzieci w wieku około 12-13 lat. Mężczyzna ma na oko coś koło czterdziestki, więc nawet nie myśl o flircie, moja panno. Dostrzegłszy twą osobę, zaprosił cię gestem ręki bliżej siebie.
- Cześć, nazywam się Liam Watermoll – przedstawił się, wyciągając ku tobie dłoń na powitanie. - Jesteś wnuczką pani Casthairs, prawda? Wybacz, że musisz przeze mnie tracić czas, ale sam sobie nie poradzę i poprosiłem ojca o dodatkową parę rąk. Kompletnie nie pomyślałem, że może przysłać mi młodą trenerkę. Nie żebym był niezadowolony. Po prostu zdaję sobie sprawę, iż masz znacznie ciekawsze zajęcia na sobotnie popołudnie niż grzebanie w piachu w poszukiwaniu jaj Laprasów – dodał, uśmiechając się przepraszająco. - A ta mała jest z tobą, tak? – upewnił się, wskazując na Monę zajętą wylizywaniem sobie łap.

[Alliana]

"nawet nie myśl o flircie, moja panno" przejrzałaś mnie ;___;
--------------------
- Alliana Casthairs - przedstawiłam się, ściskając jego dłoń. - Tak, ma na imię Mona. Chyba nie będzie przeszkadzać? - upewniłam się. - I proszę nie przepraszać, nie miałam żadnych ciekawszych planów na dzisiejszy dzień. - Chyba że policzymy obieranie ziemniaków, które, jak powszechnie wiadomo, jest zajęciem absolutnie fascynującym. - Szukanie jaj Laprasów brzmi całkiem dobrze, nie wiedziałam nawet, że te pokemony tu występują! A może przypływają tu tylko, żeby złożyć jaja? Jeśli tak, to szkoda, że się spóźniłam, chciałabym jakiegoś zobaczyć... - Zdałam sobie sprawę, że za dużo gadam, i w końcu trochę wyhamowałam. - W każdym razie chętnie panu pomogę. Tylko... jak właściwie się za to zabierzemy?

[Daisy7]

huehuehue xD
-----------
- Miło poznać was obydwie - uśmiechnął się tym razem już przyjaźnie, a nie przepraszająco. - W takim razie cieszę się, że nie masz mi za złe zajęcia ci czasu. Trafiłaś w dziesiątkę. Laprasy to duże Pokemony typowo morskie i oceaniczne. Nie pływają w zatokach blisko lądu. Jednak dwa razy do roku na wiosnę i jesień w trakcie okresu godowego muszą pojawić się na plaży, by złożyć swoje jaja. Za pomocą swoich potężnych płetw zakopują jajka pod piaskiem, a potem odpływają. Małe wykluwają się pod koniec wiosny i jesieni, i następnie wędruję prosto do wody. Zupełnie jak morskie Poke-żółwie, prawda? Pewnie zastanawiasz się, czemu mamy szukać tych jajek, skoro maluchy potrafią same się wydostać i trafić do wody. Otóż powinny przyjść na świat już dobry tydzień temu, dlatego lepiej sprawdzić, czy wszystko gra. Bez obaw, nic im się nie stanie. Po prostu zbadam odkopane jajka, po czym ponownie umieszczę je w piachu, jeśli wszystko będzie z nimi dobrze - wytłumaczył. - Do pracy potrzebne nam jedynie dłonie. Musimy się trochę nakopać. Zwłaszcza blisko wody, bo Laprasy nie wychodzą zbyt daleko. Niestety nie możemy użyć łopat, bo to mogłoby uszkodzić jajeczka. Twoja Mona także może nam pomóc, o ile oczywiście chce i będzie delikatna. To co? Bierzemy się do pracy? - zapytał.

[Alliana]

Z uwagą wysłuchałam wyjaśnień badacza. Niestety wyglądało na to, że nici z oglądania Laprasów... przynajmniej tych dorosłych. Może zobaczę za to, jak wykluwają się młode? To byłoby nawet lepsze! Miałam tylko nadzieję, że były całe i zdrowe, w końcu to rzeczywiście niepokojące, że spóźniały się już tydzień.
- Jasne! - odparłam, gotowa do działania.
Nie wiedziałam, czy z Mony dobry kopacz, zamierzałam więc pokazać jej, co robię, i zobaczyć, czy będzie zainteresowana naśladowaniem mnie. Jeśli nie, to nic nie szkodzi, tym razem jednak będę starać się nie tracić jej z oczu.

[Daisy7]

Mona przez chwilę przyglądała ci się, jak delikatnie grzebiesz w mokrym piachu. Spodobało jej się to, dlatego postanowiła wam pomóc i użyć swoich łapek do rozgrzebywania plaży. Liam powiedział, że wystarczy znaleźć jakieś 2-3 jajka i na ich podstawie oceni stan wszystkich, których może być tu równie dobrze ponad dwadzieścia i odnalezienie wszystkich zajęłoby wam cały dzień, a może i noc. Jakże wielka była twa radość, gdy odnalazłaś niebiesko-beżowy, owalny przedmiot jako pierwsza. Następne dwa znalazła Eevee. Jedynie Watermollowi nie udało się żadnego wykopać, lecz nie wygląda na przygnębionego z tego powodu. W końcu do niego należało przebadanie jajeczek. Po kilku minutach nasłuchiwania ich stetoskopem badacz stwierdził, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.
- Jeszcze raz nardzo dziękuję za pomoc. Nie będę cię już dłużej przetrzymywał, bo dochodzi 16:30. Czas szybko mija przy dobrej zabawie, prawda? Zaraz zakopię je z powrotem do piachu, a ty zmykaj do babci. Pozdrów ją - powiedział, a ty o mały włos nie padłaś na zawał, gdy usłyszałaś, która godzina się zbliża. - Czekaj! Zapomniałbym! Jesteś trenerką, prawda? Na pewno zdobędziesz kiedyś HM Surf do podróżowania przez morza. Poznać mogą go jedynie potężne Pokemony wodne. Jednym z nich jest Lapras, dlatego swojego wychowasz samodzielnie. Proszę bardzo - uśmiechnął się, podając ci jajo, które sama odkopałaś. - To tyle. Możesz je wykluć w Centrum Pokemon lub poczekać, aż samo postanowi przyjść na świat. Do zobaczenia!

Jajeczko -

[Alliana]

Z niedowierzaniem przyjęłam jajo od Watermolla i wylewnie mu podziękowałam. Będę miała własnego Laprasa! To niemal zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe.
No tak, pewnie nie pożyję dostatecznie długo, by się nim nacieszyć albo chociaż zobaczyć, jak się wykluwa. Kiedy wrócę do domu babci, ta bez wątpienia zabije mnie za to spóźnienie. Eevee tym razem mi nie uciekła, ale czas owszem. Zawsze czegoś nie dopilnuję...
Pożegnałam się, zawołałam Monę i ruszyłam do domu, tak szybko, jak tylko miałam na to odwagę, pamiętając o cennym i delikatnym ładunku. Zastanawiałam się, czy nie byłoby dobrze zadzwonić i powiedzieć, że już wracam, ale stwierdziłam, że i tak za chwilę przybędę, a rozmowa telefoniczna da babci tylko możliwość nakrzyczenia na mnie dwa razy.
Próbowałam myśleć o przyjemniejszych rzeczach, na przykład jakie imię wybrać dla Laprasa, ale lęk przed tym, co zastanę na miejscu, kompletnie zabijał we mnie wszelką kreatywność.