[Koori]

Kolejny dzień twej nędznej egzystencji nadszedł. Zostało tylko kilka dni roku szkolnego. Nie zaliczyłaś szkoły w tym roku, po raz kolejny, mimo nauczania indywidualnego. Twoja mama nie zwracała na to jednak zbyt dużej uwag, liczyło się dla niej to, że żyjesz i masz się dobrze, a także, że macie odpowiednie leki... Twój pokemon, Kangaskhan siedział, a właściwie spał sobie obok mrucząc cicho. Opiekuńczy stworek, nie chciał zasnąć póki ty nie usnęłaś... Niedługo zaczną się wakacje... masz na nie jakieś plany?

[REKLAMA]

[Pikutorialu]

-Ech, moje pierwsze wakacje-Westchnęłam do mojego pokemona mimo ze wiedziałam ze już drzemie, ale mi to nie przeszkadzało. Lubiłam tak mówić do Kangi. Czułam się wtedy spokojnie.- Może wyruszymy w podróż po Hoenn w celu wygrania wszystkich pokazów? Może wtedy tatuś poczuje radość i dumę. Najbliższe pokazy są w mieście obok. Ciekawe jakby to było. Zwłaszcza ze po drodze można złapać kilka słodkich i cudnych pokemonów. Niestety mam na to tylko dwa miesiące-Znowu westchnęłam- A z twoją siłą także coś stworzymy. W końcu nie tylko piękno i wygląd są oceniane- uśmiechnęłam się i wtuliłam w kołdrę. Upewniłam się ze lampka jest zapalona i zasnęłam[/b]

[Koori]

Pokemon tylko zamruczał coś przez sen na twój monolog. I ty wkrótce zasnęłaś snem sprawiedliwego. Obudził cię zapach śniadania niesionego do twojego pokoju. Mmm, jajecznica z boczkiem, tosty i herbatka. Mniam. W każdym razie o ile ktoś lubił nieco przypalone tosty. Ale chyba w każdym domu było tak, że coś się kiedyś nie udało. U Ciebie notorycznie były to właśnie tościki... Za to jajka przefantastyczne, naturalne, nie jakieś tam z chowu klatkowego. Boczek zresztą też naturalny, nieopodal was była dość mała farma, w której chowano takie zwierzaki w zgodzie z naturą... Twój pokemon już nie spał i wpatrywał się w ciebie z uśmiechniętym rozbrajająco pyszczkiem. I ona pewnie zaraz dostanie swoje śniadanko, tuż po tym, jak przyniosą twoje
- Dzień dobry - usłyszałaś cichy głos twojej mamy

[Pikutorialu]

Usiadłam na drewnianym krześle naprzeciwko mamy. Sięgnęłam po jednego z przypalonych tostów i ułożyłam go z boku mojego talerza. Chciałam sięgnąć po widelec by zjeść jajecznice, ale coś mnie powstrzymało. Spojrzałam na mamę. Teraz albo nigdy
- Mamo… - Chwile się wahałam – Mamo… Pragnę wyruszyć w podróż po Hoenn. Tyle lat nawet nie ruszałam się poza miasto dalej niż do rzeki. Świat jest przecież pięknym miejscem, sama tak mówisz. Niedługo rozpoczynają się przecież wakacje, więc wtedy mogę bez przeszkód wyruszyć. Zwłaszcza ze pod 26 sierpnia odbywają się Wielkie Pokazy. Jeszcze nie ustalono miejsca, ale ma to być jakieś wielkie miasto. Wybór miasta jest w formie internetowej ankiety, której wyniki podadzą dopiero tydzień przed turniejem.- Chwile się z trzymałam – Chciałabym by tata mógł być ze mnie dumny- ścisnęłam pięści- Pragnę zapomnieć o przeszłości. Liczy się przecież tu i teraz.

[Koori]

Twojej mamie łzy zalśniły w oczach na wzmiankę o twoim ojcu. Przechyliła głowę, byś tego nie widziała. Kilka minut nie była w stanie nic powiedzieć
- Tata i tak już jest z ciebie na pewno bardzo dumny. Nie chcę, byś i ty mnie zostawiła, córeczko, nawet na tak krótko. Co ja zrobię całkiem sama? - zapytała łamiącym się głosem - Ale... jeżeli naprawdę chcesz... jeśli czujesz, że to jest to, czego pragniesz... to oczywiście, nie będę cię zatrzymywać, nie śmiałabym... To twoja decyzja, skarbie. Tylko... proszę, bardzo proszę, uważaj na siebie - rzuciła przytulając cię ponad talerzem i uśmiechając się smutno, ale przynajmniej szczerze...