[Soniacz]

No więc, ten, kp jest trochę nieuporządkowana, ale ogółem ma spoko klimat. Postaram się wycisnąć z tego wszystko, co się da, mów jak coś będzie nie tak. ^^ Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że w ten a nie inny sposób postanowiłem zacząć i że to w żaden sposób nie zepsuje twojego pomysłu na fabułę. Jak coś to wal śmiało.
--
Obudziłaś się. Może to dziwnie zabrzmi, jednakże twój umysł najwyraźniej uznał ten fakt za zaskakujący: jeszcze przez dłuższą chwilę nie byłaś w stanie ogarnąć, co się dzieje wokół, chociaż miałaś świadomość, że ktoś coś do ciebie mówił. Paskudne uczucie.
Pytanie brzmi: jak to się stało, że zdołałaś uciec z posiadłości rodziny Ushu, kiedy napastnicy postanowili puścić ją z dymem? Za nic nie potrafiłaś sobie przypomnieć, mimo że zdarzyło się dosłownie kilkanaście dni temu. Tak wielu z was zwyczajnie spłonęło tam żywcem, a jednak – ty byłaś jedyną ze szczęśliwców, którym udało się przeżyć.
Kiedy zobaczyłaś gorylą twarz mężczyzny o topornych rysach i niezwykle – mogłoby się zdawać – nieprzytomnej minie, natychmiast ci się wszystko przypomniało. To on, jegomość obdarzony niezwykłym imieniem: Barnaba, ale częściej nazywany po prostu Małpą, w ostatniej chwili złapał cię i uratował, wyprowadził z pułapki. Chyba spędzałaś z nim ostatnio sporo czasu, chociaż nigdy wcześniej nie zamieniliście ze sobą więcej, niż kilka słów. Miałaś pustkę w głowie.
-Jak tam? - Zapytał się. Ty z kolei zrozumiałaś, że zasnęłaś, opierając się o tylną szybę jadącego pickupa. Strasznie trzęsło. A ciebie z kolei strasznie bolała głowa. Gorączka? Było diabelnie zimno, padał śnieg, a ty nie miałaś prawie żadnego grubszego okrycia, oprócz koca, którymś ktoś uczynny postanowił cię nakryć.
-Hej, to pierwszy raz, kiedy normalnie jestem w stanie z tobą pogadać, wiesz? Przynajmniej wyglądasz, jakbyś wiedziała, co się wokół dzieje. Odkąd zabrałem cię z posiadłości... dziewczyno! Wyglądałaś, jak żywy trup, dziwne rzeczy się z tobą działy. Cieszę się, że jest dobrze. Musiałem cię zabrać ze sobą, bo zwyczajnie już by było po tobie! Należą ci się chyba wyjaśnienia, prawda...? Ale nie wszystko naraz. Musisz być głodna. - Nie czekając na odpowiedź, rzucił w twoją stronę kanapką. W istocie jednak, musiałaś coś zjeść. Poczułaś, że już od dłuższego czasu nie wypowiedziałaś ani słowa. Jeśli chciałaś coś powiedzieć, początek będzie najgorszy.

[REKLAMA]

[MVJZ]

Genialnie, mi się podoba. Postać, jako „jedyna ocalała” brzmi strasznie. To wersja osamotnienia postaci, gdzie wszyscy znani ludzie, nagle przestali istnieć. Nie ma – koniec, trzeba przeć do przodu. Zaskoczyło mnie to, tak więc, duży plus dla Ciebie. W razie czego, gdyby coś od mojej strony było nie tak, pisz śmiało. ;)
-----

Niby darowanej kanapce nie zagląda się w między kromki, ale Aloes musiała poświęcić spojrzenie na zorientowanie się w jej zawartości. Kaszlnęła. Czuła, że ma zatkany nos i niewidzialną pętle drapiącą ją szyję. Czuła, jak flegma utrudnia oddychanie, a zmrożone kości bolą, nawet przy najmniejszym ruchu stawów. Ból głowy pozwalał jedynie myśleć o aspirynie i ciepłym łóżku. Skuliła się i przykryła dokładnie, starając się nie zostawić żadnej dziury, przez którą mogłoby uciekać. Spod okrycia wystawiła tylko dłonie i twarz, by mogła zjeść powoli kanapkę.
- Czuję się jak po penetracji czaszki. Możemy się gdzieś zatrzymać, na stacji paliw? Marzę o ciepłej kawie i bułce z parówą w środku.
Nie pytała się o hotel, miała bardzo złe przeczucia, jednocześnie chcąc chwilę odpocząć. Miała nadzieję, że są w miarę bezpieczni, a chwilowy postój nie wpakuje ich w kłopotu. Swojemu wybawcy dała kredyt zaufania, bo czuła, że jest on po jej stronie i po stronie rodziny Ushu.
- Ktoś nas ściga? - spytała się, bo odpowiedź na to pytanie, uważała za istotną.

[Soniacz]

Ugh, przepraszam że dopiero teraz, ale wczoraj mi czasu zabrakło, a dzisiaj zajęty cały dzień byłem. v.v Od jutra cały dla ciebie! <3 A jedna sprawa: romanse? Na jakieś wątki w tym stylu masz ochotę?? Ja z chęcią poprowadzę, a się wcześniej nie dopytałem. ^^ Co do nazw miast: dla własnej wygody postaram się je zwyczajnie omijać, w większości przypadków. Wolałbym się nie przywiązywać do jednego konkret regionu.
--
Małpa nie mówił zbyt wiele, w milczeniu przyglądał się, jak ty zajadasz się kanapką, następnie bez słowa kładąc obok ciebie butelkę wody. Niestety, pokręcił głową, kiedy usłyszał ową prośbę - jak mogłaś stwierdzić widząc jego podkrążone oczy i, generalnie, stosunkowo marny wygląd, on sam nie pogardziłby kubkiem gorącej kawy. Cholera, czy chłopak w ogóle spał przez te ostatnie godziny? Można by było polemizować.
-Niestety. Rozumiem, paskudnie się czujesz, ale naszemu kierowcy strasznie się śpieszy: obiecał zawieść nas do stolicy, mamy tam... coś w stylu kryjówki, aktualnie powinna tam przebywać jeszcze jedna osoba, która nam pomoże. Będziemy mogli tam odpocząć bez większych obaw, a że to jeszcze jakaś godzina drogi... wytrzymasz? - Barnaba miał twarz, z której prawie w ogóle nie byłaś w stanie wyczytać, żadnej emocji. Co prawda potrafiłaś wyczuć, że masz do czynienia z niesamowicie inteligentnym człowiekiem, mimo że jego osiłkowata postura raczej temu zaprzeczała, niemniej, czy był zmartwiony? A może się bał? Nie byłaś w stanie powiedzieć. Nabrał powietrza i odpowiedział na kolejne pytanie.
-Ci, którzy nas zaatakowali. Nie wiem dlaczego, lecz najwyraźniej za punkt honoru wzięli sobie wybicie nas wszystkich. Na początku udało mi się przed nimi uciec, lecz możliwe, że nadal jadą naszym śladem. Dlatego... cholera. Nie wiem, czy powinienem o takich rzeczach mówić zaraz po tym, jak się obudziłaś, ale będziesz musiała się w jakiś sposób bronić, w razie potrzeby. Im wcześniej ci to dam - tym lepiej, nie wiem, czy już kiedyś strzelałaś. - To, co ci wręczył, to był pistolet prostej budowy. Colt 1911, nazwa była wygrawerowana na rączce. Całe szczęście, że kierowca nie mógł was usłyszeć, cóż, rozmowa, którą prowadziliście, nie należała do normalnych. Facet czekał na reakcje.