Znalezionych wyników: 57

Uff, nareszcie miasto! O tym właśnie marzyłam! Nie ma to jak po całym dniu podróży zobaczyć wreszcie Accumulę. Zwłaszcza po całym dniu wędrówki po lesie, walki z dziwnymi trenerami ninja którzy chcą zabijać starszych panów i uciekania przed dziwnymi leśnymi stworami, które w środku nocy czają się na ciebie i przyglądają ci się. Właśnie, ciekawe, co to było? Jakoś szybko sobie poszło. A może tylko to sobie wyobraziłam? Nieważne. Przynajmniej jestem cała, Blue i Vulpix też.
A teraz najważniejsze... spaaać! Wszystkie moje mięśnie domagają się natychmiastowego odpoczynku! Muszę jak najszybciej znaleźć jakieś Centrum Pokemon, bo inaczej zasnę na stojąco!
Najpierw jednak zatrzymuję się, aby chwilę odetchnąć. Potem idę szukać CP. Może i Accumula to małe miasteczko, ale na pewno jakieś się tu znajdzie. A właśnie, muszę się jeszcze zorientować, gdzie jest park. Jeśli niedaleko Centrum, tym lepiej dla mnie. Ale teraz raczej szukać go nie będę. Potrzebuję odpoczynku, a moje Pokemony zapewne też. Czochram Blue po grzywce i ziewam. To był naprawdę wyczerpujący dzień.

To uczucie było strasznie dziwne i niepokojące. Jakby coś na mnie patrzyło... a ponoć to ninja są straszni... nie powinnam się bać. To nie może być nic groźnego, przecież wtedy od razu by mnie zaatakowało...
Postanawiam się nie zatrzymywać i już po chwili widzę światła Accumuli. Uff! Tego mi właśnie było trzeba. Jeszcze tylko trochę czasu i będę w mieście. Nie będę musiała spać w lesie.
Wyjmuję z torby sok i drugą bułkę, zjadam, popijam i ruszam dalej. To powinno dodać mi trochę energii. Szybciej dojdę do miasta.
Szłam dalej, najszybciej, jak mogłam, choć byłam już zmęczona. Próbowałam wmówić sobie, że to dlatego, że widzę już miasto- ale tak naprawdę po prostu obawiałam się tego, co obserwowało mnie w lesie. Ciągle nie mogłam odgadnąć, co to było, ale fakt, że jest noc a ja jestem w środku lasu, wcale nie pomagał mi w wymyśleniu jakiegoś logicznego rozwiązania.

Tak minęła mi droga. Nie działo się nic godnego uwagi. Co jakiś czas przez drogę przebiegał jakiś Pokemon- starałam się im przyglądać, ale było to trudne, bo biegały raczej szybko, a poza tym zapadał powoli zmrok. No właśnie, zmrok. Co ja zrobię, jeśli nie dojdę do Accumuli przed nocą? Będę musiała spać w lesie, a to wcale nie jest zbyt dobre rozwiązanie. Nie wiem, co się tu może kręcić. Niby jestem ninją, więc lubię noc, ale też nie mogę iść tak długo. Potrzebuję odpoczynku. Przyśpieszam tępa.
Ważne, żeby znaleźć się przynajmniej w pobliżu miasta. Wtedy będę bezpieczna, a jutro rano wybiorę się do parku, aby znaleźć i przy odrobinie szczęścia złapać tego małego złodziejaszka koszów piknikowych.
Ile jeszcze mogę iść do Accumuli? Głupi Inazuma. Gdybym go nie spotkała, być może byłabym już na miejscu. Ehh... walki Pokemon wcale nie są tak przyjemne i korzystne, jak myślałam. Dobra. Skupię się teraz na szybkim marszu i ewentualnie na tutejszych Pokemonach- lepiej wiedzieć, jakie gatunki tu mieszkają, jeśli muszę rozważać opcję spania w lesie.

Zaimponowała mi odwaga tego człowieka, zwłaszcza, że przed chwilą napadł go i okradł całkiem nieźle wyszkolony ninja. Hm, to dobry człowiek. Dobrze, że żyje. Chociaż wątpię, że policja cokolwiek zdziała, jeśli chodzi o Inazumę. Bardzo ciężko się łapie ninję, w końcu Triady Cieni jeszcze nie złapali, a minęło już dużo czasu od zniszczenia Plazmy. Ba, jestem pewna, że takich dobrych shinobi chcieli przyskrzynić już dawniej, oczywiście się im to nie udało, he he. Chociaż Inazuma to pryszcz przy moich braciach, i jego nie będzie łatwo dorwać.
Po skończeniu posiłku poczułam przypływ energii, której brakowało mi od rana. Ahh, jak dobrze coś zjeść! Kiedy skończyłam i zobaczyłam, że Vulpix i Blue też są już najedzeni, zaczynam pakować to, co zostało. Czas się zbierać, jeśli mamy zdążyć przed wieczorem.
Kiedy już się spakuję, a moje Poki zajmą wygodne pozycje w Ballach (Vulpix) i na ramieniu (Blue), wyruszam w dalszy marsz do Accumuli!

Uśmiechnęłam się. Widok człowieka witającego swego ledwo odzyskanego Pokemona był naprawdę wzruszający. Potem przyszła świadomość, że to w sumie dzięki mnie. Ach, ego wzrasta!
No w sumie, Blue też się do tego przyczynił. W końcu to on walczył, nie ja. No ale on pewnie też o tym wie. No i beze mnie... nie poradziłby sobie przecież.
- Ja... my nie przegrywamy, proszę pana.- odparłam z dumą.
Po czym zajęłam się piknikiem. Matko, ależ ja jestem głodna! Dobra. Zjem kanapkę i zapiję sokiem. Co z Pokami? Im się należy więcej, szczególnie Blue- cóż, Vulpix jeszcze nie pokazała swojej siły (co najwyżej egoizm), w przeciwieństwie do mrocznego emo-lisa.
Więc zaczynam rozdzielać jedzenia:
- Blue, Vulpix, dla wam jest puszka karmy i ciasteczka. Tylko nie zjedzcie wszystkich! Przydadzą się też na później. Poza tym każdy dostanie po 2 PokePrzysmaki. A dla ciebie Blue, dodatkowo, w nagrodę za poświęcenie podczas walki- Rare Candy. Co ty na to?

"Wzruszyła głową" xD
---------------------------------------------------------------
Odetchnęłam z ulgą i podparłam się ręką drzewa, żeby nie upaść. Te walki są strasznie wyczerpujące- fizycznie i psychicznie!
- Blue!- powiedziałam, gdy już zrobiłam parę głębokich wdechów i wydechów. Podchodzę do Pokemona i ostrożnie biorę go na ręce.
- Świetnie się spisałeś. Nawet nie wiesz, jak świetnie. Wow, jestem z ciebie taka dumna. Kurczę, jesteś wycieńczony. Co jak co, ale to koniec walk na dzisiaj. Teraz musisz wypocząć.
Wracam z powrotem do Vulpix, po czym wyjmuję z torby PokePrzysmaki, Rare Candy, jabłka, sok, kanapkę, herbatniki i karmę dla Pokemonów.
- Zaraz zrobimy sobie ucztę. Dla ciebie wszystko co najlepsze, Blue!
Podchodzę do starca i pomagam mu wstać.
- Widzi pan? Wcale nie jesteśmy tacy źli.
Zauważając błyszczące coś w trawie podchodzę tam zaciekawiona i podnoszę to, aby móc się bliżej temu przyjrzeć.

- Świetnie! Zostań na razie jeszcze w krzakach, choć teraz Froakie będzie próbował innych metod pozbycia się ciebie. Jeśli uda ci się go trafić jeszcze raz tą metodą, wyjdź z krzaków i będziesz próbował walczyć otwarcie. Odbijesz się od drzewa i podskoczysz, wtedy uda ci się może zaatakować żabę od góry. Bądź jak Francuz. Francuzi jedzą żaby.- uśmiechnęłam się złośliwie. - Jak Froakie cię walnie, a tobie nie uda się mu oddać, podbiegnij do mnie. Wejdziesz mi na ramię i to z niego się odbijesz. Spróbujesz zaatakować Pursuitem, a gdy dotkniesz żaby, dodatkowo dowal mu Scratchem. Tak zrób też w pierwszym przypadku, tylko że zamiast Scracha- Leer. Spójrz mu prosto w oczy! Jeśli uda ci się go oślepić choćby na chwilę, to dzięki temu możesz wygrać!- wypowiadając kolejne komendy, cały czas stałam spokojnie i obserwowałam Froakiego. Zwróciłam się do Vulpix, nie patrząc na nią.
- Proszę proszę! Całkiem nieźle sobie radzi, no nie? Co myślisz o tej żabie?

Przyglądałam się tej nieudolnej walce z coraz większym poirytowaniem. Cholera, on przegra. I chyba się obraził. No fajnie. Nienawidzę takich sytuacji... zaraz przegram i to z żabą, a ten cały Inazuma rozgłosi to wśród swoich "kolegów". No i jeszcze będę miała na koncie morderstwo. No i jeszcze mi to uświadomi, że jestem beznadziejnym trenerem (chociaż w sumie to wiedziałam już dawno...). Dlaczego Plasma musiała się rozpaść? Dlaczego teraz nie siedzę sobie w pokoju z moimi braćmi i nie świętuję swoich urodzin? Dlaczego postanowiłam wyruszyć już dziś do Accumuli, dlaczego spotkałam Inazumę? Ja się pytam: dlaczego?! Nie musiałabym wtedy walczyć, kłócić się z własnym Pokemonem, przegrywać, patrzeć na niechybną śmierć tego staruszka i na paskudną gębę tego całego kieszonkowca!
Ale to wszystko się stało i teraz jestem zmuszona ponieść za to odpowiedzialność. Ach, jak bardzo nienawidziłam tego Inazumy! Ach, jak pragnę, żeby mu się coś stało! Ale niestety- jeśli Blue przegra, nici ze zrobienia krzywdy chłopakowi. Więc musi wygrać. Musi koniecznie.
- OK, Blue. To w takim razie potrenujemy później.- odezwałam się już swoim normalnym głosem, spokojnym i przyciszonym, ale tylko tak, by Blue mógł go usłyszeć. - Na razie nie wychodź. Powiem ci, kiedy żabol się zbliży, to wtedy szybko zaatakujesz go Pursuitem i znów schowasz się w krzakach. To musi być bardzo szybki atak. Jeśli przeciwnik będzie chciał również wskoczyć w krzaki, potraktujesz go mocnym Scratch i dobijesz. Po prostu wkopiesz go w ziemię, a potem odejdziesz nieco i zaatakujesz Pursuit. Będę cię informować, z której strony pojawia się żaba, a ty spróbujesz go atakować. Skup się teraz przede wszystkim na własnej obronie. Pamiętaj: nieważne, czy wygrasz, czy przegrasz, dla mnie zawsze będziesz zwycięzcą! Tylko nie możesz się poddać. Walczysz, walczymy o życie tego faceta, co nie? Poza tym tylko żartowałam. Wcale nie jesteś słaby. Do boju, mój mały demonie!- skupiłam się teraz na Froakim, patrząc, z której strony będzie chciał zaatakować i gotowa informować Zoruę o jego zachowaniu.

Mój urodzinowy prezent

Meowth

Imię: Miau

Poziom: 7
Typ:

Ewolucja: Meowth (28 lvl) -> Persian
Ataki: Scratch, Growl, Bite
Charakter i historia: Jak każdy Meowth, uwielbia błyszczące przedmioty i jest najbardziej aktywny nocą. Nie jest też zbyt silny. Jest za to zwinny i szybki. Mimo wszystkich swoich wad, ten Pokemon bardzo chce być silniejszy i desperacko łaknie miłości i uznania swojej trenerki, dla której mógłby zrobić absolutnie wszystko. Jest jej urodzinowym prezentem. W walkach Miau stara się zawsze z całych sił. Jego marzeniem jest zwycięstwo i pokazanie swojej siły. To straszny pieszczoch. Jest towarzyski, uczuciowy i ma bardzo "kocie" cechy. Wyśmiewanie się z niego dołuje go. Jest nieco egoistyczny i chciałby mieć trenerkę tylko dla siebie, co czasem powoduje spory między nim a Blue, choć raczej dobrze dogaduje się z drużyną.
Umiejętność: Pickup - Istnieje 10% szans, że po stoczonej walce Pokemon znajdzie jakiś przedmiot. Im wyższy poziom Pokemona, tym większa szansa na cenniejszy przedmiot. Umiejętność nie działa, kiedy użytkownik już coś trzyma.
Trzyma: ---

I bardzo proszę o fabularne wprowadzenie tego Pokemona do przygody ^_^

Czy mogłabym prosić o mój prezent? ^_^ (Nie wiem czy dobrze zrobiłam skan...)

Meowth

Imię: Miau

Poziom: 7
Typ:

Ewolucja: Meowth (28 lvl) -> Persian
Ataki: Scratch, Growl, Bite
Charakter i historia: Jak każdy Meowth, uwielbia błyszczące przedmioty i jest najbardziej aktywny nocą. Nie jest też zbyt silny. Jest za to zwinny i szybki. Mimo wszystkich swoich wad, ten Pokemon bardzo chce być silniejszy i desperacko łaknie miłości i uznania swojej trenerki, dla której mógłby zrobić absolutnie wszystko. Jest jej urodzinowym prezentem. W walkach Miau stara się zawsze z całych sił. Jego marzeniem jest zwycięstwo i pokazanie swojej siły. To straszny pieszczoch. Jest towarzyski, uczuciowy i ma bardzo "kocie" cechy. Wyśmiewanie się z niego dołuje go. Jest nieco egoistyczny i chciałby mieć trenerkę tylko dla siebie, co czasem powoduje spory między nim a Blue, choć raczej dobrze dogaduje się z drużyną.
Umiejętność: Pickup - Istnieje 10% szans, że po stoczonej walce Pokemon znajdzie jakiś przedmiot. Im wyższy poziom Pokemona, tym większa szansa na cenniejszy przedmiot. Umiejętność nie działa, kiedy użytkownik już coś trzyma.
Trzyma: ---

- Ano słyszałam.- powiedziałam, w ogóle nie zrażona tym, że wszyscy wokół się ze mnie nabijają. Ich problem. To dopiero moja druga walka, na razie smakuję różnych taktyk. Nie wszystkie będą działać.
- Tylko nie uważam, że żaba również zalicza się do "fachu" shinobi. Mimo wszystko, Pokemon zawsze pozostanie Pokemonem- ma inne możliwości niż człowiek.- uśmiecham się złośliwie. - Blue, sorry, ale nie idzie ci zbyt dobrze. Coś czuję, że jeśli się bardziej nie postarasz, to przegramy tę walkę. Tak, ty się postarasz. A co, myślałeś, że wszystko zależy od komend trenera? Marzenia. Pokemon też musi mieć własny rozum. Spróbuj teraz zyskać przewagę nad żabą bez moich poleceń, z resztą- znasz większość moich "taktyk" bitewnych. Taak, wiem, durny pomysł, bo teraz przegrasz. Ale potraktuj to jako trening. I postaraj się wygrać, naprawdę postaraj się wygrać. Vulpix, posędziujesz ze mną?- mówię, po czym wyciągam PokeBalla z Vulpix i podrzucam go do góry. Kiedy Pokemon pojawia się koło mnie, kontynuuję wypowiedź.
- Witaj, moja ślicznotko. Co myślisz o tej walce? Kto wygra- Froakie czy Zorua? Kto się bardziej postara? Froakie nie polega w większości na poleceniach trenera, Zorua jeszcze nigdy- przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo- nie walczył samodzielnie. Moim zdaniem Blue ma mniejsze szanse, zwłaszcza że jest osłabiony przez żabę, no ale jeśli się postara... jest w końcu silny i inteligentny, nieprawdaż? A nagrodą dla przegranego- dodaję ze szczególną złośliwością- Może być całusek od ciebie, Vulpix. Co ty na to?- ta taktyka była jedną z najgorszych taktyk, jakie mogłam obrać i byłam tego świadoma. Ale z drugiej strony wiedziałam, że Blue musi umieć walczyć sam, jak każdy normalny Pokemon. Stracę dużo jego przychylności i popularności wśród trenerów, to też wiem. Ale z czasem to doceni. Chyba że jakimś cudem wygra, ale na to są niewielkie szanse. Chyba, że jest taki niepokonany, jak myślałam na samym początku. W końcu pewnie i tak się złamię i zacznę mu wydawać polecenia. Ha, ha. Ależ ja jestem głupia- zaśmiałam się pod nosem.

- Świetnie, Blue! To dobry początek. Nie przejmuj się tym, że oberwałeś, w końcu każdemu się może zdarzyć. Teraz skorzystaj ze słabszej obrony Froakiego i uderzaj w niego Pursuitem! To jest walka na szybkość i uniki! Popatrz na Inazumę, on się z ciebie śmieje! Pewnie myśli sobie: "Ale słaby ten Zorua, nic nie potrafi, dopiero zaczęliśmy a już oberwał od Froakiego. I ta trenerka jaka słaba, jaka brzydka. Szybko z nią wygram". Przecież to nieprawda! Uświadom mu to! Jeśli przegrasz, będzie się z ciebie śmiał do końca życia! Powiedz, czy naprawdę chcesz przegrać z byle niebieską ninja-żabą? Nie? No właśnie! Śmiało, nie bój się nawalać w niego z całej siły! I pamiętaj o unikach, bo będzie próbował oszukać twój wzrok! A to w końcu ty jesteś mistrzem iluzji, co nie, Zorua? Nie skupiaj się wyłącznie na zmysłach! Włącz w sobie instynkt walki! On pozwoli ci wygrać! Poczuj w sobie prawdziwy mrok, prawdziwy cień, Blue! Wyzwól w sobie Diabolo! Pursuit, a gdy tylko upadnie lub znajdzie się blisko ciebie- Scratch! Nie będzie żaba pluła ci w twarz!- wykrzykuję z pasją polecenia. Kurczę, jak dalej będę się tak wczuwać, pod koniec walki zmęczę się nie mniej od Blue. Raz po raz dopinguję mu okrzykami zachęty do walki. Ze świadomością, że ktoś w niego wierzy, łatwiej mu pójdzie.

- P...postaram się, proszę pana.- wyjąkałam, po czym odsunęłam się nieco od mężczyzny, aby mieć większe pole do manewru.
- Ja jestem Kuda-Gitsune, a to mój wierny i waleczny towarzysz- Blue Moon Nightmare Diabolo!- przedstawiłam siebie i Pokemona Inazumie.
Odetchnęłam, po czym uśmiechnęłam się złośliwie i wydałam Zorui pierwszą komendę:
- OK, Blue. To twoja druga walka, a w pobliżu nie ma CP, być może będzie dopiero w Accumuli lub nawet dalej, więc postaraj się! Mam nadzieję, że wyjdzie ci jeszcze lepiej niż w walce z Vulpix. Tym razem jest to prawdziwy przeciwnik, wyszkolony Pokemon-ninja. Nie wątpię, że świetnie sobie poradzisz, ale liczę też na to, że wygrasz. No dobra, tyle tej gadki; na początek spróbuj oślepić go Leer, a potem odskocz i bądź przygotowany na uniknięcie jego ataku! Kiedy znajdzie się blisko ciebie, użyj Scratch, a jak odskoczy- Pursuit! Pamiętaj, że to ninja, więc będzie próbował cię omijać i atakować od tyłu i z góry, ale to ty jesteś prawdziwym mistrzem cienia! W końcu jesteś Pokemonem typu Mrok. Dawaj czadu!- wykrzyknęłam. Znów wczułam się w walkę. Kurczę, to zupełnie fajnie być trenerem, pomyślałam. Oby tylko Blue wygrał... w końcu to od niego wszystko teraz zależy...

Drgnęłam. To pytanie wcale, ale to wcale mi się nie podobało. Po pierwsze: było jak z typowej opowieści o rycerzach. Po drugie: to ja byłam tym dobrym rycerzem. Po trzecie: od tego zależało zdrowie, a nawet życie tego kolesia. No i jak przegram, to będzie niezły przypał. Z drugiej strony... mam swojego Blue. On mnie nie zawiedzie i będzie walczył do upadłego. I Vulpix, ale jej wolę na razie nie zamęczać. Jest szansa, że ten kolo jest dobrym ninja, ale słabym trenerem... wtedy mam przewagę. Chyba.
- Blue? Co o tym myślisz? Jesteś gotowy do takiego pojedynku?- szepnęłam do Zorui, czochrając go po grzywce. Podnoszę wzrok na chłopaka, przenoszę go na starszego mężczyznę, jeszcze raz na chłopaka, jeszcze raz na starszego mężczyznę... Ehh. To wszystko jest no fair. Ja tu chciałam tylko zapolować sobie na dziwnego Pokemona, a zostałam jakimś kurczę blade wojownikiem światłości... no dobra, niech będzie. Chyba jestem zbyt miła dla świata.
- No niech ci będzie. W sumie to i mojego Pokemona przydałoby się podszkolić.- wzdycham. - Ale ostrzegam, że jestem początkująca, więc wielkiego fun'u nie będziesz miał... Proszę pana.- zwracam się do faceta.- W razie gdyby mi się nie udało, proszę... ekhm. Wybaczyć mi.- odwracam się z powrotem do owego "shinobi" i staję do walki. Niechętnie, aczkolwiek coś zrobić powinnam w tej sprawie. Mimo że jestem ninja, nie lubię zabijać, ani patrzeć na niczyją śmierć. Zwłaszcza starszych ludzi.
Swoją drogą, taka walka może być dość ekscytująca, he he.

Uspokoiłam się nieco, widząc, że człowiek żyje i jest w stanie rozmawiać. Mianowicie ze wstrętem pomyślałam o kolesiu, który po pierwsze napada starszych ludzi, a po drugie kradnie im Pokemony. Już miałam pomagać wstać temu mężczyźnie, kiedy krzyknął i pokazał coś za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam tego chłopaka.
Powiedział, że jest shinobi. No cóż, to mogła być prawda, w końcu nawet nie usłyszałam, ani tym bardziej nie zaobserwowałam, kiedy się pojawił. Ale jeden fakt mi się tu wcale, ale to wcale nie podobał: to on napadł tego gościa. I zabrał mu Pokemona! Nie wiem, po co, w końcu ma własnego. To ten, no, jak mu tam... Froki? Froagi? Chyba nie... Nie wiem. Już nie pamiętam. Nie wszystkie gatunki da się zapamiętać.
No dobra, był przystojny. Całkiem. Mimo to i tak mnie wkurzał. Coś w jego postawie było zbyt... kpiącego? Pogardliwego?
- To ty go napadłeś?- zapytałam, nieco wrogo, nieco z niedowierzaniem. - I zostawiłeś go tu, żeby móc napaść na osoby, które będą chciały mu pomóc?- pomagam facetowi usiąść, po czym wstaje i odwracam się do chłopaka.
- Tak, jestem shinobi. I ty właśnie to wyjawiłeś. Nie sądzisz, że to może być nieco... destruktywne w skutkach? Myślałam, że nam wszystkich chodzi raczej o dyskrecję, hę?- postanowiłam nie odpowiadać na jego ostatnie pytanie. Byłam wkurzona.