Koziołek zgodził się mi pomóc i z marszu powiedział mi, czym jest obiekt, z którego wypuściłem Riolu.
- Rozumiem. Czyli „pokemony” oznacza większą grupę stworzeń, a ten gatunek psiaków zwie się „Riolu”? - dopytuję się, spoglądając na stworzenie. – To w tym miejscu są ludzie? I kim jest doktor Alphys? – w sumie nawet ucieszyłem się, że w okolicy znajdują się istoty noszące tytuły naukowe.
Lepiej to wróży moim możliwościom powrotu do domu, niż gdybym znalazł się w jakimś barbarzyńskim świecie. W międzyczasie obserwuję dalsze przepychanki słowne między napotkanymi istotami oraz jak Asriel pakuje kwiatek do doniczki. Możliwości ruchy Floweya były bardzo fascynujące. Zgarnąłbym chyba wszystkie możliwe nagrody naukowe, gdybym zaprezentował taką roślinę przedstawicielom nauki w moim świecie. Niestety miast zajmować się fanaberiami, musiałem zająć się obecną swoją sytuację.
- W porządku, nie ma problemu – odpowiadam Asrielowi, gdy ten mówi, że musi ruszać.
Idę wraz z nim, rozglądając się ciągle dookoła, chcąc dowiedzieć jak bardzo to miejsce różni się od mojego świata.
- Możesz mi powiedzieć coś o miejscu, w którym się znajdujemy? Kompletnie nie wiem gdzie się znalazłem i miło by wiedzieć chociaż jakieś podstawy – odzywam się po drodze.
Postanawiam wykorzystać to, że ptak na razie się ze mną bawi i trochę zmienić układ sił. Wpierw sobie trochę wyję (Howl), aby wzmocnić siebie, a potem merdam kitą, aby osłabić (Tail Whip) Skarmory. Przy tych czynnościach nie spuszczam z przeciwnika oczu, aby móc zrobić unik w każdej chwili. Nie chcę dostać piachem w pysk, a przed chwilą prawie się to stało. Następnie chyba można wykorzystać to, że pluję ogniem, a on jest z metalu. Nie chcę jednak od razu wykładać wszystkich asów. Dlatego wpierw pluję Emberem, kilka razy, niezależnie od tego, czy wróg jest na ziemi, czy w powietrzu. Scratch stosuję tylko wtedy, gdy znowu ten swój łeb zbliży za bardzo do mnie, by dziobać i celuję wtedy po oczach. Jakkolwiek twardy może być, oczy na pewno ma miększe.
Cóż, Ariana zgodziła się powiadomić Ursaringa o mojej nie-śmierci bez żadnej zapłaty. Tym lepiej dla mnie. Wskazała mi też drogę do skały, po czym odleciała. Sam również zabrałem torbę i pomaszerowałem naprzód. Na równinie morze nie byłem, ale teren naprawdę okazał się łatwiejszy niż ten, który pokonywałem wraz z niedźwiedziem. Gdy słońca było niemal w swej najwyższej pozycji, dotarłem do całkiem uroczego zakątka. Potok obrośnięty zielenią, wyglądał na odpowiednie miejsce na przerwę. Niestety nie byłem sam. Skrzywiłem się w grymasie, gdy obok mnie wylądował metalowy ptak. Chmy… chyba Skarmory takie się zwą. Wkurzyło mnie nazwanie mnie mięskiem.
- O, kupa żelastwa – opowiadam kąśliwie podobną uwagą, obracając się w stronę pokemona. – Nie radzę mnie tykać. To mięsko potrafi się odgryźć – ostrzegam go, mierząc go bojowym wzrokiem.
Pora podsycać w sobie płomienie. Ktoś nazywający kogoś „mięskiem” raczej nie zaczepia cię dla pogawędki.
Miałem rację – stwierdzam z niejaką radością, po komentarzu Flowey i przywitaniu wybawcy. W ciele tego koziołka faktycznie żyją dwa byty jednocześnie. Frisk i Asriel. Jednakże wyglądało na to, że ten o imieniu Asriel jest bardziej rozmowny. Ciekawiło mnie co tą trójkę łączy, a sam koziołek uprzedził, że to skomplikowane. Cóż, jedno ze słów, które aktywowało w moim umyśle tryb uczonego. Bardzo chciałem dowiedzieć się więcej o nich.
Tymczasem Asriel oznajmił, że opanowali sytuację, a próbująca zbiec Flowey, czy tam Chara, uprzedziła, że nie jestem tutejszy. Wówczas zaoferowano mi pomoc i w tym wypadku czułem, że ta dualistyczna istota w sweterku jest godna zaufania. Dziwna sprawa.
- Jeśli to nie jest jakiś wielki problem, czy ja i Riolu moglibyśmy wam przez jakiś czas towarzyszyć? Pochodzę z… chmy… myślę, że z bardzo daleka i kompletnie nie wiem gdzie jestem, ani jak się tutaj sprawy mają. Weźmy tego malca – wskazuję na Riolu. – Znalazłem go w takim urządzeniu – pokazuję im kulę. – Moglibyście powiedzieć mi o tym cokolwiek? – Mazirra zabiera się do pogłębiania swej wiedzy, nie bez ekscytacji.
Tak, walka z takim olbrzymem musiała być emocjonująca i to nie tylko dla ciebie. Na szczęście nie padłeś z wrażenia nieprzytomny, z własnej woli osunąłeś się i usiadłeś oparty o ścianę kopalni. Pokemony podbiegły do ciebie natychmiast, po czym zgonie z planem przygarnąłeś je do siebie. Lisica i żółwica bardzo chętnie przylgnęły do ciebie. Po chwili czułości wyciągnąłeś pewne niezwykłe słodycze, po czym rozpakowane podałeś stworkom. Obie najpierw je z ciekawości obwąchały, po czym wysłuchały co masz do powiedzenia. Odezwały się na znak, że są chętne do walki z liderem. Co do powrotu do miasta, samiczki spojrzały po sobie i wzruszyły głowami, dając ci do zrozumienia, że nie robi im to różnicy, bo nie są zmęczone. Zegarek zaś powiedział ci, że jest w pół do dwunastej. Cóż, możesz się trochę spóźnić do tego centrum.
W każdym razie zjadły cukierki, no i zrobiliście sobie tą przerwę. Nagle jednak Foxy wstała z dość dziwnym wyrazem pyszczka. Po chwili zamknęła oczy i… jej ciało rozbłysnęło oślepiającym, białym światłem. Na twoich oczach Fennekin zaczęła się przekształcać, jej drobne czworonożne ciało rosło i podniosła się z czterech łapek na dwoje. W końcu światło zniknęło i wyglądała teraz tak:
Pokedex automatycznie ci wówczas obwieścił, że masz teraz Braixen, a Foxy otworzyła oczy. W pierwszej chwili pisnęła ze zdziwienia. Była teraz większa i mogła chodzić wyprostowana, jak ty. Początkowo dość niepewnie, ale z każdym kolejnym krokiem z co raz większym zadowoleniem, zaczęła spacerować, a potem biegać i skakać przed tobą. W końcu nieco zdyszana doskoczyła do ciebie i objęła cię swymi drobnymi, białymi rączkami. Bez wątpienia Foxy cieszyła się z tej przemiany. Turtwig aż z zazdrością spojrzała na nią. Też by pewnie chciała móc cię objąć.
Chłopak uśmiechnął się łobuzersko i zeskoczył ze skały, gdy zgodziłeś się z nim walczyć.
- Wie pan, śmiesznie pan wygląda i śmiesznie pan gada. Brzmi pan zupełnie jak mój dziadek, tylko wąs ma pan mniejszy – zawołał do ciebie, poprawiając swoją czapkę. – Dobra, to czas pokazać mojego kumpla. Wychodź, Trujak! – mówiąc to sięgnął po pokeball i rzucił go w stronę pola między wami.
Z kuli wyszedł taki oto pokemon i stanął przed tobą w bojowej pozycji:
- Przedstawiam Trujaka! Trujak, przywitaj się – mówił dalej chłopak, a na polecenie Nidoran pisnął głośno. – No to my jesteśmy gotowi. Teraz niech pan pokaże co tam pan chowa – rzucił z lekka wyzywającym tonem.
Co tu dużo mówić, Viol nie miała wielkich szans, aby uciec twojemu Aerial Ace, nawet gdyby zaczęła być bardziej mobilną. Dostała mocno ze względu na osłabioną obronę. Frillish za to wystrzeliła Ice Beamem, co zabolało cię mocno, ze względu na mroźną słabość smoków. Na szczęście nie udało się jej ciebie zamrozić. Następnie znowu osłabiłaś jej defensywę swym wrzaskiem. Viol za to strzeliła celnym Bubblebeamem. Szczerze mówiąc te jej dwa ciosy bardzo cię osłabiły, a skrzydełka chodziły z wielkim wysiłkiem. Nie trzeba by wiele, aby cię w tej chwili strącić do wody. Niemniej zabrałaś się za kolejny powietrzy atak i… Albo miałaś jeszcze w sobie trochę skrytej siły, a może to ze względu na duże osłabienie obrony przeciwniczki, niemniej Viol po twoim ataku zaczęła spadać i nim wyhamowała, zanurzyła się częściowo w wodzie.
- O jejku, zmoczyłam się – rzekła pogodnie Frillish, chociaż z lekkim zaskoczeniem. – Czyli wedle ustalonych przez nas zasad, ty wygrywasz. Brawo! – Viol podleciała do ciebie, klaszcząc. – Było fajnie, nie? Lubię od czasu do czasu taką rozrywkę. Wiesz, niekiedy mi się tutaj samej nudzi. A teraz możesz zabrać dysk, bo jest odtąd twój, nie mój, chociaż jak mówiłam nie do końca był mój, bo nie jak go tu przyniosłam, a był już, gdy ja tu zamieszkałam – po tym zdaniu zaczęła chichotać.
Podleciała wówczas do wysepki i gestem płetwy dała ci znać, byś się ruszyła. Cóż, chyba nie masz co zwlekać. Mimo wyczerpania walką powinnaś dać radę wchłonąć wiedzę z dysku.
--------
Ariana powiedziała mi, że wprawdzie bliżej byłoby do miejsca, gdzie widziała Ursaringa, ale teren po drodze jest bardzo trudny. Eh, nie mam czasu, ani ochoty ryzykować życiem, aby do niego dotrzeć. Chyba pójdę dalej, nawet nietoperzyca mi to radziła, twierdząc, że trasa do skały jest stąd lżejsza. Niemniej zostawić niedźwiedza tak kompletnie bez wiadomości byłoby draństwem. Jestem złośliwy czasami, ale nie lubię jak się pokemony martwią o mnie.
- Myślę, że tak zrobię. Pokaż mi tylko kierunek – odpowiadam, ale podnoszę łapę, by oznajmić, że to nie wszystko co chcę. – I, chciałbym cię prosić, byś znalazła tego Ursaringa i powiedziała mu, że Kasai żyje, aby nie martwił się o mnie. Spokojnie, to łagodny misiek. Mogę ci zapłacić jagodami, jeśli to cię bardziej zachęci. Z pewnością zauważyłaś, że ta torba wcale nie jest taka lekka – od razu wykładam karty na stół.
Nie chce mi się bawić w przekonywanie nietoperzycy słowami.
Przeżyłem chwilę paniki, gdy mnie i Riolu za nogi złapały jakieś pnącza, po czym uniosły w powietrze. To… wykraczało poza kompetencje uczonego. Po odzywce Floweya zrozumiałem, że to jego sprawa, ale kiedy na niego spojrzałem, skrzywiłem się. Pomiędzy płatkami nie było już ślicznej twarzyczki, a znacznie bardziej paskudna paszcza. Sytuacja jednak rozwijała się szybko, stwór nawet nie miał czasu dokończyć swojej przemowy, a ja przemyśleć opcji wyjścia z tego cało. Gadająca roślina oberwała kulą ognia. Oboje spojrzeliśmy w kierunku, z którego pocisk nadleciał, a tam kolejna dziwna istota. Przypominała humanoidalnego koziołka, ale nie do końca. Gdybym nie wisiał w powietrzu głową w dół, pewnie bym się zafascynował. Teraz nie bardzo miałem ochotę na bycie uczonym.
Jakie było moje zdumienie, gdy przybysz stanął w obronie mnie i Riolu. Zacząłem się martwić o niego, przecież wyglądał jeszcze na dziecko (która miota kulami ognia, ale nadal dziecko). Okazało się, że on i kwiat znali się. Flowey jednak stawiał opór. Wtedy stworzenie trochę się zmieniło, jakby nagle stało się inną osobą. Czy właśnie obserwowałem kilka bytów w jednym ciele? Utwierdziłem się w tym przekonaniu, gdy głos koźlęcia stał się nagle jakby zwielokrotniony oraz mówił o sobie w licznie mnogiej. Niemniej groźby podziałały i kwiat odstawił mnie oraz Riolu na ziemię. Miło było nie wisieć dłużej głową w dół. Spojrzałem z oz obawą na roślinę. Flowey nie prysnął, ani nie próbował wykręcać na razie żadnych numerów, tylko wyglądał na obrażonego z przerwania zabawy. Potem spojrzałem na mówiącego do mnie wybawcę, przypominając sobie o jego prawdopodobnie kilkuosobowym stanie. Do jakiego dziwnego miejsca ja trafiłem? Obłąkany umysł Niratto pewnie nieźle by się tu bawił.
- Dziękuję ci nieznajomy za pomoc. Nie wiem, co by ten kwiat z nami zrobił – dziękuję odpowiednio, skłaniając głową przed koźlęciem. Wyglądał na znacznie bardziej godną zaufania postać niż Flowey. – A może powinienem powiedzieć „wam”? Chociaż stoi przede mną jedno ciało, mam wrażenie, że nie rozmawiam z jedną osobą – postanawiam od razu sprawdzić swoją teorię. – Nazywam się Mazirra Ra’Sirothe, a to jest… chmy, Riolu – dodaję.
Ariana twierdziła, że nie lubi sobie robić niepotrzebnie wrogów. No to tak trochę inaczej niż ja, chociaż to dziwne. Mimo mojego konfliktowego, złośliwego charakteru póki co wszyscy chcę mi pomagać, no może poza świrniętym bobrem i jeszcze bardziej świrniętym duchem. Bardziej interesujące była wieść, że Noibat prawdopodobnie wie, gdzie jest obiekt moich poszukiwań, no i widziała też Ursaringa.
W międzyczasie, mimo uczucia bólu, wstałem, zabrałem torbę i wykaraskałem się wraz z nietoperzycą z wąwozu na jakąś łączkę. Teren tutaj faktycznie wyglądał mniej trudno. Dobra, co by tu zrobić.
- Słuchaj Ariano, orientujesz się może, czy bliżej stąd jest do ptasiej skały, czy może do miejsca, gdzie widziałaś Ursaringa? Bo tak, to taki mój towarzysz – mówię.
Wolałem sobie pomóc w decyzji. Jeśli szukanie miśka będzie zbyt wielką stratą czasu to najmę tą Noibat do przekazania mu wiadomości, a sam pójdę dalej.
Design by Did, Yuki & Daisy7.Only for Pokemon Crystal
Wszystkie prawa zastrzeżone./All rights reserved. Copyright 2014 by Daisy7.
Pokemon Crystal launched 2011-03-23.
Temat: 
| 
| 
ania.daisy7
38162565
