Znalezionych wyników: 1673

W razie odejścia/bana, wszystko leci do kasacji, misiaczki <3

EDIT by Daisiak (19/08/2015, godz: 16:00):
Na przyszłość w "Odejściach" takie rzeczy proszę pisać.

Omg, co za stara dupa, ja nie mogę. Jak tak można. Przymusowa eutanazja, ot co.

A tak serio, to wiesz, że i tak Cię uwielbiam <3 I wszystkiego najlepszego, mój drogi. Cobyś miał więcej cierpliwości do nas <3 Nie mówiąc już o Shu, hehe. XD
Trójeczka for me. :3

Wiosna rozkwitła już w pełni. Soczyście zielone trawy pojawiły się w każdym możliwym miejscu, kwiaty wabiły swoimi zapachami, a wśród szumiących drzew tętniło życie. Świat wybudził się już z zimowego letargu i korzystał z dobrodziejstw ciepła.
Energia przepełniała powietrze i miała wpływ również na Ciebie. Nie mówiąc już o Twoim młodym podopiecznym. Nie mogłeś spuścić z niego oka, bo gdy tylko to robiłeś, to jego płaski ogonek znikał w jednym z okolicznych krzaków.
Staliście we dwoje na środku Oldale Town. Miałeś do wyboru trzy różne ścieżki, z czego dwie z nich za daleko Cię nie doprowadzą. Zawsze jednak mogłeś je odwiedzić chociażby dla zdobycia doświadczenia. W końcu... te okolice nie mogą być niebezpiecznie, dobrze je znasz.
Znów na moment odwróciłeś wzrok. I po raz kolejny zobaczyłeś, jak Twój niebieski przyjaciel wskakuje w zarośla. Ech... ten narwaniec.

Zebrałem się z ziemi, odwracając w stronę policjanta. Czułem, że mam naprawdę głupią minę. Dotknąłem swoich warg, bijąc się z myślami. Nadal nie wiedziałem, co zrobić. Potrząsnąłem głową i westchnąłem głośno. Pora wziąć się w garść. Nie mogę się rozklejać. Nie na to czas.
- Naprawdę? Nie no, po prostu zgubiłem tutaj trochę kasy i chciałem ją pozbierać. Nie było tutaj nikogo, oprócz mnie. - wymyśliłem jakąś wymówkę na poczekaniu, uśmiechając się niemrawo. Przewróciłem oczami, gdy po raz kolejny usłyszałem o motorach. No miałem zamiar je zabrać... Tylko jeszcze nie wiedziałem gdzie. Muszę się tym serio zająć. Obserwowałem oddalającego się funkcjonariusza, przecierając dłonią twarz. Tragedia... A to dopiero początek dnia. Będzie naprawdę ciekawie.
W końcu jednak wszedłem do piekarni. Taki przecież miałem od początku cel. Uśmiechnąłem się szeroko do ekspedientki. Przyjrzałem się towarowi na półkach i aż mi zaburczało w brzuchu. Te wszystkie wydarzenia naprawdę mnie wymęczyły. Casey pewnie też już się obudziła i zaczęła się wszystkim skarżyć, że ją zostawiłem.
- Witam. Hmm... poproszę dwa pączki, tak ze... cztery drożdżówki... I może jeszcze dwie babeczki. - zaśmiałem się cicho, gdy dotarło do mnie, jak komiczna jest ta sytuacja. Dosłownie kilka chwil temu byłem gotów kogoś pobić, a teraz kupowałem babeczki w piekarni. Moje życie naprawdę jest dziwne...

Mógłbym Cię prosić o pisanie w 1 osobie? ;-; Jakoś lepiej mi się wtedy wczuwa i w ogóle. ^^
----------------------
Decyzje podjąłeś naprawdę szybko. Jak się wkrótce okazało, wybrałeś Route 5, która wiodła Cię prosto do Camphrier Town. Już po wyjściu z bramy miasta zobaczyłeś, że może to być naprawdę ciekawe miejsce. Po Twojej prawej znajdował się... skatepark. Duża grupa nieco młodszych od Ciebie nastolatków zajmowała go, ćwicząc swoje umiejętności i popisując się przed płcią przeciwną. Drażniący dźwięk gumowych kółek, w które wyposażone były ich deskorolki, wwiercał się w Twoje uszy.
Wypuszczony z balla Nidoran, wydał z siebie radosny dźwięk i spojrzał na Ciebie z zainteresowaniem. Najwyraźniej nie mógł się już doczekać pierwszej sposobności do pokazania swojej wartości.
- Nidoran. Pokemon trująca szpilka. Mięśnie jego uszu są na tyle rozwinięte, że pozwalają na poruszanie nimi we wszystkich kierunkach. Nawet najcichszy dźwięk nie umknie uwadze tego Pokemona. - rozbrzmiał mechaniczny głos z Twojego Pokedexu. No... to by się zgadzało. Nidoran cały czas przebierał swoimi uszami, kierując je we wszystkie strony.
- Uwaga! - usłyszałeś czyjś krzyk od strony skateparku, jednak nie zdążyłeś zareagować. W Twój brzuch uderzyła deskorolka, sprawiając, że zgiąłeś się z bólu.
- O Arceusie, przepraszam Cię! Deska mi uciekła! Jesteś cały?! Swoją drogą... nie wiedziałem, że kawałek drewna może tak szybować. - rozbrzmiał nad Tobą głos jakiegoś chłopaka, który od razu pochylił się nad Tobą, chcąc sprawdzić, czy aby nie jesteś poważnie ranny.

Po pierwsze... Chłopie, wisisz mi okulary D: Czytanie Twojej KP w nocy było prawdziwą męką, serio. W każdym razie. Na wstępie zraził mnie nieco wiek Twojej postaci. Na pewno nieco wpłynęło by to na przygodę, w końcu 14-latka nie spotka to samo co 20-latka. Aczkolwiek te wszystkie wydarzenia z historii robią z Twojej postaci całkiem dojrzałą osobę. Dodatkowo dzięki nim można stworzyć wiele ciekawych wątków. Nie wiem, co z tego wyjdzie, ale możesz czuć się PRZYJĘTY.

Marg powoli próbowała się uspokoić, nie spoglądając w waszą stronę. Dziewczyna sama nie dawała sobie rady. Na domiar złego teraz musiała jeszcze mierzyć się z szaloną matką. Twoja siostra najbardziej bała się tego, że wkrótce skończy ona tak samo, jak wasza rodzicielka.
Słysząc Twoje słowa, ruszyła w tym kierunku, kilka kroków za wami. Z początku nie zareagowała na pytanie, które jej zadałeś. Jedynie wyciągnęła butelkę wody z plecaka.
- Gdy zaczął się atak, matka wpadała w panikę. - rozpoczęła dziewczyna, nie patrząc na Ciebie. - Jakimś cudem razem z Rayem udało mi się ją powstrzymać przed wybiegnięciem prosto w to piekło. Raz po raz krzyczała Twoje imię. Zapewne była pewna, że zginąłeś. My... Znaczy ja i Ray... wierzyliśmy w Ciebie. W końcu to nie był Twój pierwszy wypad poza kryjówkę. Gdy tylko upewniliśmy się, że legenda odleciała, przeszukaliśmy okolicę. Chcieliśmy na Ciebie zaczekać, ale... nie wracałeś cały dzień. W końcu ruszyliśmy dalej. Wtedy szaleństwo matki nabrało sił... Odepchnęła ode mnie Raya, któremu pomagałam iść, po czym nie zważając na moje protesty, ciągnęła mnie dalej w las. Ja nie chciałam go tam zostawić... Caleb, ja już tak nie mogę, rozumiesz? To mnie przerasta...

Nie mogłeś sobie wymarzyć lepszych osiemnastych urodzin. Po tym, jak Twoja matka wciągnęła się w cały ten szał kariery, czekałeś tylko, aż nadejdzie ten dzień. Zamiast świeczek i tortu, tylko Ty, Twój nowy podopieczny i cały świat pełen przygód przed wami. To będzie życie.
Pogoda nawet wam dopisywała. Niebo usłane było chmurami, wiał przyjemny wiatr. Temperatura też nie była jakoś specjalnie dokuczliwa. Idealnie na podróż. Znajdowałeś się właśnie pod laboratorium. Doskonale zdawałeś sobie sprawę z tego, jak wiele masz teraz wyjść. Lumiose było wielkie. Dodatkowo znajdowało się tutaj wiele dróg, którymi mogłeś dotrzeć do każdego zakątka w regionie. Cale Kalos stało dla Ciebie otworem.
Z drugiej strony mogłeś nieco zagłębić się w miasto. Kto wie, co mogłeś odnaleźć w bocznych uliczkach i ciemnych zaułkach.

Powojenny świat wcale nie był tak wspaniały, jak obiecywała to propaganda. Nigdzie nie było widać krainy mlekiem i miodem płynącej. Zamiast tego na półkach brakowało podstawowych towarów, w miastach rzadko kiedy można było dostrzec mężczyzn. Mimo że od konfliktu minęło już sporo czasu, to infrastruktura nadal była w opłakanym stanie. I raczej niewiele miało się zmienić w najbliższym czasie.
Mimo faktu, że był już lipiec, pogoda niekoniecznie dopisywała. Niebo pokryte było chmurami, a od strony morza wiał nieprzyjemny, chłodny wiatr, który wdzierał się pod każdą część ubrania. Stałaś pod Centrum Pokemon, obserwując, jak pod jednym ze sklepów grupa ludzi próbowała dostać się do świeżych towarów. Dobiegały Cię ich nieskładne krzyki. Widziałaś, jak podcinali sobie nogi, jak spychali się ze schodów, pluli sobie w twarz. Tak właśnie wyglądał teraz ten wspaniały świat. Co bogatsi nadal pławili się w luksusach, a szarzy ludzie walczyli o każdy obiad. Oczywistym było, że Ci na górze nie widzieli tych, którzy czołgali się po ziemi. I tak samo było z Tobą. Aż do tej pory. Byłaś przyzwyczajona do widoku ludzi, którzy przejmowali się swoją karierą, a nie tym, czy dotrwają do następnego dnia. Zupełnie, jakbyś trafiła do inne świata.
Miała przed sobą dwie opcje. Albo wyruszyć z miasta, albo zostać tutaj i rozejrzeć się nieco. Stanie w miejscu nie było zbyt bezpieczne, gdyż tłum pod sklepem stawał się coraz większy i coraz agresywniejszy.

No to i Daf się pochwali.
Prosto z diabelskiego młynu w Gdańsku razem ze znaną niektórym Monią. xD

Słysząc naganę, którą obdarzyłeś Margaret, dziewczyna na moment ucichła, po czym fuknęła gniewnie, odwracając wzrok. Puściła też waszą matką.
- Rob, co chcesz. Tylko że Ty się potem znów zabierzesz na cały dzień, szukając nie wiadomo czego, a ja będę siedziała z naszą szaloną matką. Proszę bardzo. - w oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Jej głos się załamał. Nie chciała jednak, żebyś zobaczył, że płacze, więc odeszła kilka metrów od was.
- Zostaw mnie. Odejdź! Nie pozwolę Ci! - wasza matka ani myślała się uspokoić. Jej pięści raz po raz uderzały w Twoją pierś, jednak ledwo czułeś jej uderzenia. Dotarło do Ciebie, że kobieta jest całkowicie wyczerpana. Aż dziwnym było, że jeszcze stała. Po krótkiej chwili jej głos zaczął słabnąć, pięści pracowały coraz wolniej, aż w końcu bezwładne ciało opadło na Twój tors. Szybko ją złapałeś, żeby przypadkiem niczego sobie nie zrobiła. Margaret nawet nie patrzyła w waszą stronę. Jej dłonie raz po raz ocierały mokre policzki.

Idę i mnie nie ma od 2 do 10 sierpnia. :3

Celia - Historia jest okej, tylko... razi mnie to nagłe przebudzenie się w lesie. Trochę poszłaś na łatwiznę. XD No ale cóż... Średnio mam pomysł, ale zobaczymy, co z tego wyjdzie. Przyjęta.

A teraz info do wszystkich dziewczyn. W niedzielę wyjeżdżam, więc nie wiem, czy uda mi się wam wszystkim zrobić do tego czasu przygody. Postaram się, aczkolwiek nic nie obiecuję.

Trooper wyskoczył z Twojego Pokeballa w pełni sił. Czyli Juliette jednak nie kłamała. Ciekawe, jak ona to zrobiła... W tym momencie nie miałeś jednak czasu na zastanawianie się nad tym. Twoja mysz wyskoczyła do przodu, po czym celnie potraktowała ducha Sucker Punchem. W tym samym momencie Margaret złapała waszą matką za nadgarstki, próbując ją unieruchomić.
- Caleb, pomóż mi! Ona nie odpuści! - poprosiła Cię siostra, starając się zapanować nad rozszalałą matką, z ust której wydostawała się bez składna mieszanina różnych słów. Troop posłał Ci zdziwione spojrzenie, nie wiedząc, o co chodzi. Hunter od razu się Ciebie posłuchał i zobaczyłeś tylko, jak krąży nad polaną.
- Caleb, rusz się, do cholery! Ta kobieta ciągnęła mnie tutaj na siłę od samego obozu! Porzuciła Raya w lesie! Otrząśnij się i pomóż! - usłyszałeś zdenerwowany głoś Margarety, która powoli traciła przewagę nad kobietą. Bez Twojej pomocy zdecydowanie sobie nie poradzi.

Nekolies - szczerze? Boję się tego kryminału. Nigdy nie pisałem i pewnie średnio by mi to wyszło. Dodatkowo wolałbym nie wprowadzać tych Pokemonów, które umieją mówić. Daj mi znać, czy nadal chciałabyś grac u mnie. xD
Nuri - tutaj sprawa jest już łatwiejsza i myślę, że będzie nam się naprawdę dobrze współpracowało. Jakbyś tylko miała jakiś pomysł odnośnie przygody, to pisz. PRZYJĘTA.