Mogę Samiczkę? :D

**Retrospekcja**

***

~ PODSTAWOWE INFORMACJE ~

Godność: Eniko Mirabel Jeges-Barta
Płeć: Kobieta
Gijinka/Pokemon: Eevee
Data urodzenia (wiek): Fizycznie 20, mentalnie 40
Towarzysz/towarzyszka: ---

~ SKAN ~


Poziom: 5
Typ:
Ewolucja: Glaceon<==(Ice Rock)===Eevee===(Water Stone)==>Vaporeon
Ataki: Helping Hand, Growl, Tail Whip, Sand Attack, Tackle,
Umiejętność: Anticipation - Kiedy przeciwnik ma ataki superefektywne, pokonujące jednym ciosem (One-Hit KO), Pokemona przechodzą ciarki.
Przedmiot (jako pokemon): ---

~ OPIS FABULARNY ~

Opis wyglądu Gijinki:
Eniko to kobieta przeciętnego wzrostu o płaskim brzuchu i niebieskich włosach, które opadają bardzo nisko wzdłuż pleców. Grzywka irytująco często zasłania krajobraz, jednak nie ma zamiaru się jej pozbyć. Dzięki niej może skrycie na rozmówcę. Ma wysokie czoło, oraz owalną twarz, na której znajduje się wszystko to, co na twarzy powinno się znaleźć: Duże błękitne oczy pod jaskółczymi brwiami, prosty nos oraz usta, którym brakuje czerwieni. Na całym jej ciele nie znajdują się żadne odbarwienia, zmarszczki, blizny, a to (chyba) powinno wzbudzić zaniepokojenie. Ma jednak tatuaż, jest to symbol wieńca laurowego oplatający jej nogę w obręcz nad lewą kostką. Serce Eniko bije wolno, trudno wyczuć u niej puls. Bez względu na pogodę jest niepokojąco zimna, ale to chyba leży w pokemonowej części, by być cieplutkim i przyjemnym w dotyku jak Eevee.
*Opis jako pokemona:
Na tle innych Eevee wyróżnia ją granatowa sierść, błękitne oczy oraz wiecznie wywalony jęzor, jakby było jej ciągle za gorąco lub chciałaby coś lizać. Słabo się dogaduje z innymi pokemonami oraz nie słucha komend, woli walczyć po swojemu. W zamian posiada bardzo duży wachlarz zachowań, które świadczą, że bardzo inteligentne z niej stworzenie.


Opis charakteru:
Cała wiedza, jaka jej została, nie może znaleźć zastosowania. Ma problem z nowoczesnym językiem i modą, nie orientuje się w prawach tu panujących, ani też w zwyczajach. Nie potrafi obsługiwać się elektroniką. Wszystko wydaje jej się obce i niezrozumiałe. Nie je niczego w cudzej obecności i przerywa każdą czynność, kiedy zrozumie, że ktoś ją podgląda. Nienawidzi lubieżnych spojrzeń, bo tam skąd pochodzi, uchodziła za zwyczajnie ładną, a kokieteria i rozpusta nigdy nie leżała w jej naturze. Męczy ją ciepły i wilgotny klimat. Często w ciągu dnia robi sobie drzemki i popada w głęboki sen. W ciepłe pory roku porusza się ospale, tylko w zimę doznaje delikatnego przebudzenia. Jest to spowodowane tym, że jej serce wciąż krwawi, choć nie wie dlaczego i chce się dowiedzieć dlaczego.
Pierwsze, co wychodzi na jaw to jej zdolność do szybkiego przeskakiwania między skrajnymi emocjami, które często ukazuje. Mówi całym ciałem, więc jej intencje i stan są jasne do odczytania. Uogólniając, to Eniko jest dobrym towarzyszem. Nie narzuca się z pomocą, a gdy sama jej potrzebuje, to powie o męczącym ją problemie. Wyznaje zasadę długów wdzięczności, więc zawsze odwdzięcza się za wyciągnięcie jej z kłopotów. Uciążliwe mogą być jej głębokie żale lub długo utrzymujący się smutek. W sytuacji zagrożenia, gdzie czuje odpowiedzialność za innych, staje się szorstka. Wydaje krótkie polecenia, chcąc szybko zareagować odpowiednio do sytuacji.


Historia:
Warto zaznaczyć na początku, że Mirabel pochodzi z bardzo, bardzo, ale to bardzo-bardzo odległej lodowej krainy. Jedyną możliwą drogą, by tam się przedostać, jest otwarcie magicznego portalu, a z tym bywa problem.

Jest dzieckiem poczętym z gwałtu, jakich było wiele podczas pierwszego niewypowiedzianego natarcia Imperium na Lodową Krainę. Kobieta, która czuła wielką miłość do każdej formy życia, postanowiła przenieść się w głąb krainy i urodzić córeczkę. Enoko miała dużo szczęścia, gdyż nie dość, że przeżyła, dostała zwyczajnie imię, to jeszcze matka darzyła ją prawdziwą matczyną miłością.
Kraj, z którego pochodziła, słyną ze strzelców i magów bitewnych władających wodą w zimowych warunkach. Eniko stwierdziła, że służba w obronie Lodowej Ojczyzny i Jej Mości jest tym, co chce robić w życiu. Rozpoczęła szkolenie na strzelca, jednak jej wada wzroku szybko wyszła na jaw. Poczuła się gorsza, szkolenie w kierunku mocy nie było tym, co chciała robić. Nim skończyła szkolenie, ogłoszono pokój.
Minął kawał czasu. Eniko przeprowadziła się bliżej granicy między dwoma państwami. Poznając chłopaka, w którym się zakochała. W ich związku było po trochę pieprzu, cukru, wanilii, a czasem trudnego orzecha do zgryzienia. Skromny ślub, gdy na świat przyszło pierwsze dziecko, a drugie było już w drodze. Wiedli szczęśliwe życie.

Kiedy jej mała córeczka (dla rodziców zawsze jest się małą córeczką) miała dwadzieścia lat, a synek osiemnaście, historia się powtórzyła. Imperium zaatakowało bez wypowiedzenia wojny, tym razem posuwając się dalej. Kiedy naród pokładał wiarę w Jej Mości Kekesz, okazało się, że imperialni zabójcy dorwali się do jej rodziny. Władczyni uszła z życiem, jednak z rozpaczy przemieniła sama siebie w lodową rzeźbę. Bierny naród, pozbawiony korony nie był w stanie się zorganizować. Przez pół roku Imperium przesuwało granicę w głąb Lodowej Krainy. W tym czasie Eniko straciła w okrutny sposób wszystko, co miała. Rodzic nie powinien widzieć śmierci swoich dzieci, a szczególnie nie takiej, jaką sprawiła grupa imperialnych żołnierzy, jej dzieciom.

Arrdrom Verborn, honorowy członek rodziny nieobecnej Władczyni Lodu, objął władzę nad nieliczną armią. Mirabel, kiedy została oswobodzona, dołączyła się do walki. Przez rok pozbywała się imperialistów. Wojna skończyła się, kiedy wszystkie miasta zostały odbite, jednak nie można było mówić o pokoju. Eniko, stacjonowała przez dwa lata wzdłuż granicy, zajmując się wybijaniem imperialnych szpiegów, którzy próbowali zaszkodzić jej ojczyźnie.

Czuła się wypalona, a dziura w jej sercu nie potrafiła się zrosnąć. Bronienie granicy straciło sens, tym samym nie mogła znaleźć celu swojego istnienia. Kiedy chciała popełnić samobójstwo, o czym wiedział prawie każdy z jej towarzyszy, przyszło do niej rozkaz stawienia się do stolicy przed samym Arrdromem. Okazało się, że Verborn jest chory i niedługo straci zdolność do opieki nad całym krajem. Korzystając z dostępnej wiedzy, był w stanie otworzyć portal do odległej krainy, gdzie istniały wielkie gady ziejące ogniem, których serce byłoby w stanie przywrócić żywot Jej Mości. Eniko nie mając nic do stracenia, zgodziła się przejść przez portal.

Niestety los sprawił, że przeniosła się do innej rzeczywistości tracąc poczucie czasu i przestrzeni oraz dużą część zdolności i wspomnień. Dostała też nowe ciało, jakby los chciałby dać jej drugą szansę. Tylko ból po stracie rodziny pozostał, a teraz stał się niezrozumiany.
Rodzina: Nie żyje.

~ CIEKAWOSTKI ~

- Ma słabe serce, które wypełnia niezrozumiały smutek
- Straciła pamięć, ale zdarzają się jej przebłyski lub intuicja podpowiada, że powinna coś zrobić

~ EKWIPUNEK ~

- 2x Lum Berry
- 15x Tamato Berry
- 2l wody mineralnej

Godność: Soike Nbirrdiew z rodu Halabredonów, zwany Kasztankiem, Włóczykijem lub Grajkiem

Data urodzenia (wiek): 22
Profesja: Koordynator (wędrowny grajek)
Profesja poboczna: Uzdrowiciel
Team: Ród Halabredonów/ Gildia Bardów
Towarzysz/towarzyszka: ---
Opis wyglądu:
Przeciętnego wzrostu i przystępnej postury młody mężczyzna. Jak nic, Kasztanek do niego pasuje. Ma kasztanowe lekko kręcące się włosy za połowę szyi, którym pozwala rosnąć razem z zarostem między wizytami w miastach. Na gładkim policzku widnieje odnawiające się zadrapanie od cięciwy łuku. Ma duże ciemnobrązowe oczy jak młoda sarenka, które wzbudzają zaufanie wśród młodych kobiet i dzieci. Jego dłonie skryte pod rękawicami posiadają długie i zręczne palce. Ubiera się w liczne proste płaszcze, najczęściej barwy ciemnozielonej. Cały swój dobytek trzyma w dużym skórzanym plecaku. Kaptur zakłada tylko w złą pogodę, a w słoneczne dni spiczasty kapelusz. Zawsze ma przy sobie kostur przewiązany pomarańczowym szalikiem.
Opis charakteru:
Soike jest typem przyjaznego wędrowcy, który chcąc uratować wszystkich, pcha nos w nieswoje sprawy. Jest przyjazny dla każdego bez względu na rasę, profesję, czy płeć. Mówi bardzo dużo, a gdy milknie zaczyna grać na swojej harmonijce. Jest chętny do każdej pracy, nie boi się chwycić za młot i gwoździe, czy gotowanie i pranie. Bardzo ciekawą go miejsca i osoby, które uzna za niezwykłe. Unika, jak tylko może, wyciągania broni: Najpierw rozmowa, później bicie się po mordach. Nigdy nikogo nie zabił i nie ma zamiaru brudzić sobie rąk krwią. Żyje skromnie, pieniędzy ma najwyżej na jeden gorszy dzień, a resztę rozdaje potrzebującym. Zimy spędza w domach dobrych ludzi, zawsze chcąc się odwdzięczyć za dach nad głową. Wypowiada się mądrze w prosty sposób, a jego ciepły głos sprawia, że jest słuchany z ciekawością przez innych. Często przesiaduje w lesie, gdzie najszybciej zbiera siły, oparty plecami o drzewo gra spokojne melodie. Gdy, obraża go gbur, to bez żadnego słowa odwróci się do niego plecami, ponieważ wie, że z głupimi się nie gada.
Historia:
Rodzice Soike posługiwali się tym samym magnackim herbem, ale ich rody nie były spokrewnione. Spotkali się razem na jednym z przyjęć organizowanych przez bogate i znane nazwiska. Malaverker Nbirrdiew i Esima Embresioss, oboje lubili dworskie klimaty. Jednak, nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, tylko zaplanowane małżeństwo z rozsądku. Początki wspólnego życia były trudne, ale w końcu poczuli do siebie mięte, a za chwilę miłość. Na świat przyszli: Szanawag, Medissa, Soike oraz najmłodsza z rodziny Nimenna. Rodzice zadbali o edukację swoich dzieci. Najstarszy Szanawag wstąpił do armii, ale po krótkim czasie wrócił, aby razem z rodzicami zajmować się majątkiem. Medissa szybko przyswoiła sobie etykietę i prawo, stając się znakomitą przedstawicielką rodu. Nimenna miała predyspozycje do zdolnej czarodziejki, dlatego wolała czarować niż kuć dworskie zasady. Soikego interesowały historie o odległych krainach. Rodzeństwo miało całkowite odmienne zdania na wiele tematów, często dochodziło do urażonych dum i siniaków. Mimo wszystko byli rodziną i bardzo się kochali. Tak to u nich było.

Bardzo rozgałęziona rodzina i liczne wizyty u znajomych, gdzie również były dzieci, spowodowało, że poznał wielu rówieśników, którzy pożyczali zabawki lub się o nie kłócili. Jak urósł, nadal wspominał z uśmiechem na twarzy wszystkie dziecinne zwyczaje. Soike miał udane dzieciństwo bez żadnych tragicznych wydarzeń. Przyjaciół z piaskownicy zdobył prawie w każdym zakamarku krainy.
Soike często wymykał się z domu do pobliskiej wsi, gdzie wszyscy wiedzieli, kim jest. Pragnął poznania innego świata niż dwór tego, o którym czytał i słyszał z opowiadań. Próbował innego życia. Podczas jednej z prób wymknięcia się został przyłapany:
- Powiem mamie, jak nie pójdę z tobą. – Postawiła ultimatum mała Nim.
Musiał się zgodzić. Dlatego również Nimenna zaraziła się chęcią poznania życia prostych ludzi.

W wieku szesnastu lat dał jasno znać rodzicom, że planuje rozpocząć podróż przez dalekie krainy. Skoczyło się zamknięciem w wysokiej wieży. Miał siedzieć, aż zmieni zdanie. Nie zmienił. Młodsza siostra zabrała klucz spod nosa rodziców i uwolniła Soikego, który tej samej nocy ruszył w podróż. Po czterech latach wrócił, a rodzina mu wybaczyła. Niestety nie spotkał się z małą Nim, która biorąc przykład z Soikego ruszyła w podróż. Rok spędził wśród najbliższych, bo jego dusza wędrowca nie pozwalała zostać mu dłużej. Postanowił poszukać młodszej siostry, która znikła bez śladów. (Co jest jego aktualnym celem).

***
Z dzieciństwa wspomina często jedno wydarzenie:
Podczas jednej z wizyty u szlacheckiej rodziny Maradonów, Soike bawił się z córką gospodarza w ogrodzie. Drewniane klocki, łapki, kamień-nożyce-papier, wierszyki, piosenki, a nawet robienie wianków czy puszczanie łódek z łupinek orzecha. Dwunastoletniej Izwell spodobał się rówieśnik, który miał dużo pomysłów na wspólne spędzanie czasu. Bawili się przez cały dzień, a wieczorem pobiegli pod wielki dąb, który znajdował się kilka kroków za ogrodem. Drzewo było świadkiem, jak młody magnat klękną przed szlachcianką ukoronowaną wiankiem. Następnie wyciągną z kieszeni pierścień ukradziony swojej matce, który wsuną na zbyt mały palec wybranki swego serca. – Tak! – Odpowiedziała, a następnie się pocałowali, wcale się przy tym nie krzywiąc.

Soike wspominając to wydarzenie uśmiechał się szczerze, sam do siebie. Jednak zawsze, po chwili ocierał łzę z oczu. Z małą Izwell spotkał się jeszcze kilkanaście razy, a ostatnie spotkanie zapamiętał do końca swojego życia. Ich znajomość trwała dwa lata, aż po długiej wyniszczającej chorobie dziewczynka umarła.
Rodzina: Niechybnie odsyłam do pierwszego akapitu historii.

Pokemony:

Rhyhorn samiec
Imię: ---

Poziom: 5
Typ: ZIEMIA/KAMIEŃ
Ewolucja: Rhyhorn (42lvl) -> Rhydon (Protector) -> Rhyperior
Ataki: Horn Attack, Tail Whip
Charakter i historia:
Jajo z Pokemonem było dodatkiem do dworskiego życia, jakim cieszył się młody Soike. Był to swoisty zwierzak, który został wybrany nie do końca świadomie. Rhyhorn jest z natury agresywny, nieprzychylnie nastawiony do otoczenia. Słucha tylko swojego pana, przez to świetnie sprawdza się w walce, ale trudno mu zrobić dobre wrażenie na innych pokemonach czy dać się pogłaskać przez kogoś innego.
Umiejętność: Lightningrod - Pokemon ściąga na siebie wszystkie ataki elektryczne, które nie odnoszą żadnych skutków. Dodatkowo siła Specjalnego Ataku tego Pokemona wzrasta o jeden poziom.
Trzyma: --



Box | Konto bankowe

Galeria z trofeami

Zawartość plecaka:
- Harmonijka (wartość sentymentalna)
- Kostur (zwyczajny kijaszek do opierania się, ma wartość sentymentalną)
- Pierścień Izwell (drogi, ale Soike prędzej by umarł z głodu, niż miałby go sprzedać, wartość sentymentalna - patrz historia, ostatnie dwa akapity)
- 5000$
- pokedex
- 5 pokeball

AUG/b]


[b]Odznaki:
Wstążki:

AUG


~ Dochody ~

~ Wydatki ~

AUG


Pokemony w box'ie: