Znalezionych wyników: 35

Do końca sierpnia moja obecność będzie bardzo ograniczona.

(Więc łowimy jeszcze jeden, zaległy raz, tak przy okazji.)

Asea zmarszczyła nosek, oceniając sytuację. Rotom miał tylko ten jeden atak do użycia, musiał być uważny, aby nie uderzyć pingwinka zbyt mocno i nie zrobić mu krzywdy. Trzymając pokeball w przygotowaniu, Asea wydała rozkaz.
- Jeszcze raz, Rotom, Charge Beam, ale ostrożnie! - jeżeli po tym ataku Piplup będzie wystarczająco zmęczony, Asea użyje pokeballa.

Głosuję na Zeit. Bardzo wysoka poprawność ortograficzna i językowa, poza tym Zeicik zna się na pokemonach i ma wiele ciekawych pomysłów w swojej uroczej główce.

Co do ilości MG, to jestem za dwoma. Co dwie głowy, to nie jedna, jak to mawiają~.

Asea przyjrzała się bacznie stworkowi, mając dziwne wrażenie, że czyta jej on w myślach. W jej błękitnych oczach zaświeciło zaintrygowanie zmieszane z lekką dozą strachu.
- Giną, powiadasz? Mówiąc szczerze, to nie wiem, co tu robię. Obudziłam się tu. - odpowiedziała grzecznie na jego pytanie. - Mówisz, że moja Aestre gdzieś tu jest? Mógłbyś mnie tam zaprowadzić, proszę? - uśmiechnęła się najbardziej uroczo i grzecznie, jak tylko potrafiła, wykorzystując cały swój urok. Zauważyła już, że podoba się pokemonowi i nawet pomimo tego, że był to tylko pokemon, chciała to wykorzystać.

No proszę, to trza mieć szczęście! Drugi raz łowionko, i już wyskoczył Pingwin! Nie ma na co czekać, na szczęście mam swojego słodkiego Rotoma, z jednym atakiem, ale zawsze.
- Oczko, połaskocz naszego przyjaciela swoim Charge Beamem, skoro taki walczny! Tylko mi nie przesadź!

Zbieram.
Oran 3
Leppa 4
Sitrus 10

Kolejny tydzień, łowimy znów.

- Poczekaj, poczekaj. Powoli! - zatrzymała go, nie ukrywając rozbawienia. Stworek musiał nie mieć tu zbyt wielu gości, cokolwiek to "tu" znaczyło.
- Odpowiem na wszystkie Twoje pytania, ale musisz mi je zadawać pojedynczo. No i musisz też odpowiadać na moje. - puściła do niego oko. Miała nadzieję, że robiąc z tego pewną formę gry, czy zabawy, nakłoni pokemona do powiedzenia jej, gdzie jest i jak może się z tego miejsca wydostać. Po głowie przeleciała jej myśl dotycząca jej ukochanego stworzonka - Aestre. Skoro przeniosła się z całym domem, to może i ona gdzieś się po nim kręciła? No i czy było z nią wszystko w porządku? Dziewczyna bardzo troszczyła się o swoją mała, lisiastą przyjaciółkę.

Elektryczne:

Rotom Genderless
Imię: Oczko

Poziom: 5
Typ:

Ewolucja: Rotom
Ataki: Charge Beam
Charakter i historia: Asea wygrała Oczko w loterii, nie miała jeszcze zbyt wielu okazji, by się z nim dogadać i zaprzyjaźnić, ale wygląda na stworzonko uwielbiające nowe wyzwania i zabawę, nieco zbyt pełne energii, domagające się 100% uwagi swego trenera, na przykład podlatując mu prosto przed oczy, żeby mieć pewność, że ten go widzi.
Umiejętność: Levitate - Ataki typu ziemnego oraz zdolność "Arena Trap" są powstrzymywane. Nautralizuje efekty ruchu Spikes.
Trzyma: Nic
Leveluje co: Środę.

Stworek zachowywał się bardzo... ludzko, jak na pokemona. Cóż, ale mając przed sobą coś, co wygląda jak Mister Mime opętany przez diabła, Asea byłaby głupia, myśląc, że będzie się to zachowywało normalnie. Gdy już pok puścił jej policzek, pogłaskała go sobie ukradkiem. Szczypnął go nieco zbyt mocno i pozostawił różowy ślad na bladej, wrażliwiej skórze albinoski.
- Postawiłbyś mnie, proszę? W przeciwieństwie do Ciebie nie jestem taka odważna i nie lubię lewitować głową w dół. - mruknęła, starając się być jak najbardziej pochlebna i uprzejma, żeby tylko znów go nie urazić.

Losuję również.

- Oj! Przepraszam, nie chciałam Cię... - dziewczynie zakręciło się w głowie, gdy dostrzegła, że zamieniła się miejscami z pokemonem. Jej pusty, na szczęście, żołądek się przewrócił, a jej i tak biała z natury skóra jeszcze bardziej zbladła, przybierając kolor niezdrowej szarości.
- Nie chciałam Cię obrazić. Przepraszam! - powtórzyła, modląc się, żeby nie odczepić się od sufitu. Miała dziwne wrażenie, że to właśnie owy dziwaczny Mister Mime sprawił, że grawitacja przestała mieć dla niej znaczenie. Może użył na niej jakiegoś psychicznego ataku? Ale czym on właściwie był i co by robił w jej domu? Przez całe swoje życie nie widziała takiej odmiany tego pokemona, to z całą pewnością nie było normalne.

Kiedy usłyszała nieznajomy głos, była prawie pewna, że to tylko sen. Ale z drugiej strony... Gdyby to był sen, jej kolana nie bolałyby po upadku. To wszystko robiło się coraz dziwniejsze, a kiedy spojrzała do góry i ujrzała TO stojące na suficie, niemal krzyknęła. To było coś, co kształtem przypominało Mister Mime'a, ale dużo mniej uroczego i z całą pewnością nie nastawionego przyjaźnie. Do tego mówił! Na całej hodowli Asea miała może ze trzy pokemony, które potrafiły mówić. Uczenie stworków ludzkiej mowy było nad wyraz trudne i czasochłonne.
- C-Cześć, mały. - odezwała się w końcu w kierunku dziwnego-a'la-pokemona. - Co masz na myśli? Gdzie ja właściwie jestem? - zapytała. Mister Mime nie wyglądał na skorego do pomocy, ale kto pyta, nie błądzi. Zastanawiała się tylko, co sprawiło, że zazwyczaj przyjazny stworek wyglądał teraz jak zjawa żywcem wyjęta z horroru...

Zamrugała kilkakrotnie, marszcząc brwi, gdy dom się zatrząsł. Z całych sił próbowała utrzymać równowagę, ale się nie udało. Upadła, dość gwałtownie. Na szczęście nic, poza poobijanymi kolanami, się jej nie stało. A było blisko! Asea zasłoniła głowę przed spadającymi z półek przedmiotami, ale, o dziwo, nic nie ruszyło się z miejsca. To było co najmniej... dezorientujące. Dziewczyna powoli podniosła się z ziemi, uważając na każdy krok. Czuła dziwną ciężkość swojego własnego ciała. Czyżby zaczynała się apokalipsa, że grawitacja zmieniła siłę działania? Nie sądziła, że przytyła tyle w ciągu jednej nocy, tym bardziej, że ostatnio jej dieta była dość tania i uboga - karma dla pokemonów była w końcu ważniejsza.
- Co się dzieje, do cholery? - mruknęła do siebie.

Pokemony, nawet te bardziej rozrabiające, w sumie nie sprawiały Asei kłopotu. Z większością z nich się wychowywała, przywykła już do wybryków Spinaraka, czy innego urwisa. Męczyły ją, tak, bo musiała je wtedy znosić tylko od czasu do czasu, a nie kilka razy dziennie, jak działo się po odziedziczeniu hodowli, ale kochała te maleństwa całym sercem, więc starała się podchodzić do nich cierpliwie. Oczywiście, kiedy była małą dziewczynką, żarty robaczego Pokemona doprowadzały ją do płaczu i uciekała do rodziców, ale w końcu była już dorosła. No i nie miała już do kogo uciekać na skargę. Owszem, krzyczała, a jej ciśnienie podskakiwało na chwilę, gdy pajączek wyskakiwał jej znienacka, ale nie bała się jego samego.
Minęło dużo czasu od feralnego dnia, Asea zdążyła się już oswoić z myślą, że została sama na świecie, chodź wciąż było jej trochę ciężko. Przed snem w jej głowie pojawiały się zamglone obrazy przeszłości, których nie chciała zapomnieć. Tak było i tym razem, gdy, wyczerpana samotną opieką nad wieloma pokemonami, Gesso położyła się do łóżka.
Nim zasnęła, pod jej białymi rzęsami pojawił się jej ojciec bawiący się z nią i kilkoma stworzonkami na łące, jej matka, z dobrotliwym uśmiechem ucząca ją o zachowaniach i zamiłowaniach poków.
Po niedługim czasie znużenie wzięło nad nią górę i usnęła, dając odpocząć nie tylko spracowanym mięśniom, ale także umysłowi.