~ PODSTAWOWE INFORMACJE ~

Godność: Eniko Mirabel Jeges-Barta
Płeć: Kobieta
Gijinka/Pokemon: Eevee
Data urodzenia (wiek): Fizycznie 20, mentalnie 40
Towarzysz/towarzyszka: ---

~ SKAN ~


Poziom: 5
Typ:
Ewolucja: Glaceon<==(Ice Rock)===Eevee===(Water Stone)==>Vaporeon
Ataki: Helping Hand, Growl, Tail Whip, Sand Attack, Tackle,
Umiejętność: Anticipation - Kiedy przeciwnik ma ataki superefektywne, pokonujące jednym ciosem (One-Hit KO), Pokemona przechodzą ciarki.
Przedmiot (jako pokemon): ---

~ OPIS FABULARNY ~

Opis wyglądu Gijinki:
Eniko to kobieta przeciętnego wzrostu o płaskim brzuchu i niebieskich włosach, które opadają bardzo nisko wzdłuż pleców. Grzywka irytująco często zasłania krajobraz, jednak nie ma zamiaru się jej pozbyć. Dzięki niej może skrycie na rozmówcę. Ma wysokie czoło, oraz owalną twarz, na której znajduje się wszystko to, co na twarzy powinno się znaleźć: Duże błękitne oczy pod jaskółczymi brwiami, prosty nos oraz usta, którym brakuje czerwieni. Na całym jej ciele nie znajdują się żadne odbarwienia, zmarszczki, blizny, a to (chyba) powinno wzbudzić zaniepokojenie. Ma jednak tatuaż, jest to symbol wieńca laurowego oplatający jej nogę w obręcz nad lewą kostką. Serce Eniko bije wolno, trudno wyczuć u niej puls. Bez względu na pogodę jest niepokojąco zimna, ale to chyba leży w pokemonowej części, by być cieplutkim i przyjemnym w dotyku jak Eevee.
*Opis jako pokemona:
Na tle innych Eevee wyróżnia ją granatowa sierść, błękitne oczy oraz wiecznie wywalony jęzor, jakby było jej ciągle za gorąco lub chciałaby coś lizać. Słabo się dogaduje z innymi pokemonami oraz nie słucha komend, woli walczyć po swojemu. W zamian posiada bardzo duży wachlarz zachowań, które świadczą, że bardzo inteligentne z niej stworzenie.


Opis charakteru:
Cała wiedza, jaka jej została, nie może znaleźć zastosowania. Ma problem z nowoczesnym językiem i modą, nie orientuje się w prawach tu panujących, ani też w zwyczajach. Nie potrafi obsługiwać się elektroniką. Wszystko wydaje jej się obce i niezrozumiałe. Nie je niczego w cudzej obecności i przerywa każdą czynność, kiedy zrozumie, że ktoś ją podgląda. Nienawidzi lubieżnych spojrzeń, bo tam skąd pochodzi, uchodziła za zwyczajnie ładną, a kokieteria i rozpusta nigdy nie leżała w jej naturze. Męczy ją ciepły i wilgotny klimat. Często w ciągu dnia robi sobie drzemki i popada w głęboki sen. W ciepłe pory roku porusza się ospale, tylko w zimę doznaje delikatnego przebudzenia. Jest to spowodowane tym, że jej serce wciąż krwawi, choć nie wie dlaczego i chce się dowiedzieć dlaczego.
Pierwsze, co wychodzi na jaw to jej zdolność do szybkiego przeskakiwania między skrajnymi emocjami, które często ukazuje. Mówi całym ciałem, więc jej intencje i stan są jasne do odczytania. Uogólniając, to Eniko jest dobrym towarzyszem. Nie narzuca się z pomocą, a gdy sama jej potrzebuje, to powie o męczącym ją problemie. Wyznaje zasadę długów wdzięczności, więc zawsze odwdzięcza się za wyciągnięcie jej z kłopotów. Uciążliwe mogą być jej głębokie żale lub długo utrzymujący się smutek. W sytuacji zagrożenia, gdzie czuje odpowiedzialność za innych, staje się szorstka. Wydaje krótkie polecenia, chcąc szybko zareagować odpowiednio do sytuacji.


Historia:
Warto zaznaczyć na początku, że Mirabel pochodzi z bardzo, bardzo, ale to bardzo-bardzo odległej lodowej krainy. Jedyną możliwą drogą, by tam się przedostać, jest otwarcie magicznego portalu, a z tym bywa problem.

Jest dzieckiem poczętym z gwałtu, jakich było wiele podczas pierwszego niewypowiedzianego natarcia Imperium na Lodową Krainę. Kobieta, która czuła wielką miłość do każdej formy życia, postanowiła przenieść się w głąb krainy i urodzić córeczkę. Enoko miała dużo szczęścia, gdyż nie dość, że przeżyła, dostała zwyczajnie imię, to jeszcze matka darzyła ją prawdziwą matczyną miłością.
Kraj, z którego pochodziła, słyną ze strzelców i magów bitewnych władających wodą w zimowych warunkach. Eniko stwierdziła, że służba w obronie Lodowej Ojczyzny i Jej Mości jest tym, co chce robić w życiu. Rozpoczęła szkolenie na strzelca, jednak jej wada wzroku szybko wyszła na jaw. Poczuła się gorsza, szkolenie w kierunku mocy nie było tym, co chciała robić. Nim skończyła szkolenie, ogłoszono pokój.
Minął kawał czasu. Eniko przeprowadziła się bliżej granicy między dwoma państwami. Poznając chłopaka, w którym się zakochała. W ich związku było po trochę pieprzu, cukru, wanilii, a czasem trudnego orzecha do zgryzienia. Skromny ślub, gdy na świat przyszło pierwsze dziecko, a drugie było już w drodze. Wiedli szczęśliwe życie.

Kiedy jej mała córeczka (dla rodziców zawsze jest się małą córeczką) miała dwadzieścia lat, a synek osiemnaście, historia się powtórzyła. Imperium zaatakowało bez wypowiedzenia wojny, tym razem posuwając się dalej. Kiedy naród pokładał wiarę w Jej Mości Kekesz, okazało się, że imperialni zabójcy dorwali się do jej rodziny. Władczyni uszła z życiem, jednak z rozpaczy przemieniła sama siebie w lodową rzeźbę. Bierny naród, pozbawiony korony nie był w stanie się zorganizować. Przez pół roku Imperium przesuwało granicę w głąb Lodowej Krainy. W tym czasie Eniko straciła w okrutny sposób wszystko, co miała. Rodzic nie powinien widzieć śmierci swoich dzieci, a szczególnie nie takiej, jaką sprawiła grupa imperialnych żołnierzy, jej dzieciom.

Arrdrom Verborn, honorowy członek rodziny nieobecnej Władczyni Lodu, objął władzę nad nieliczną armią. Mirabel, kiedy została oswobodzona, dołączyła się do walki. Przez rok pozbywała się imperialistów. Wojna skończyła się, kiedy wszystkie miasta zostały odbite, jednak nie można było mówić o pokoju. Eniko, stacjonowała przez dwa lata wzdłuż granicy, zajmując się wybijaniem imperialnych szpiegów, którzy próbowali zaszkodzić jej ojczyźnie.

Czuła się wypalona, a dziura w jej sercu nie potrafiła się zrosnąć. Bronienie granicy straciło sens, tym samym nie mogła znaleźć celu swojego istnienia. Kiedy chciała popełnić samobójstwo, o czym wiedział prawie każdy z jej towarzyszy, przyszło do niej rozkaz stawienia się do stolicy przed samym Arrdromem. Okazało się, że Verborn jest chory i niedługo straci zdolność do opieki nad całym krajem. Korzystając z dostępnej wiedzy, był w stanie otworzyć portal do odległej krainy, gdzie istniały wielkie gady ziejące ogniem, których serce byłoby w stanie przywrócić żywot Jej Mości. Eniko nie mając nic do stracenia, zgodziła się przejść przez portal.

Niestety los sprawił, że przeniosła się do innej rzeczywistości tracąc poczucie czasu i przestrzeni oraz dużą część zdolności i wspomnień. Dostała też nowe ciało, jakby los chciałby dać jej drugą szansę. Tylko ból po stracie rodziny pozostał, a teraz stał się niezrozumiany.
Rodzina: Nie żyje.

~ CIEKAWOSTKI ~

- Ma słabe serce, które wypełnia niezrozumiały smutek
- Straciła pamięć, ale zdarzają się jej przebłyski lub intuicja podpowiada, że powinna coś zrobić

~ EKWIPUNEK ~

- 2x Lum Berry
- 15x Tamato Berry
- 2l wody mineralnej